Aaron en Annemarie Stapel over hun camping: "We hopen dat dit een plek is waar mensen tot bloei komen"

Het was wel even wennen: de mensen die je in het dagelijks leven tegenkomt, leveranciers bijvoorbeeld, kunnen zomaar naast je in de kerk zitten. Dat kenden Aaron en Annemarie Stapel niet vanuit Noord-Holland. In 2019 verruilden ze Assendelft voor het Overijsselse Diffelen, waar ze de trotse eigenaars zijn van camping De Vechtvallei. "We hopen dat dit een plek is waar je jezelf kunt zijn, waar mensen tot bloei komen."

Alleen al vanwege de reis erheen is een kijkje in Diffelen de moeite waard. Vanaf Zwolle brengt een trein van Blauwnet je naar Mariënberg, een ritje door onder meer zandverstuivingen en ander natuurschoon. Daar komt Aaron Stapel aanrijden in zijn campingbusje. Onderweg naar familiepark De Vechtvallei vat hij de volksaard van de inwoners meteen maar even samen: ze hechten zeer aan hun eigen regio, hebben het niet hoog in de bol, de verleidingen van functies elders lijken geen vat op hen te hebben, als ze hier emplooi kunnen vinden zijn ze dik tevreden.

Aaron (44) studeerde werktuigbouwkunde aan de TU Delft en had een riante baan in die branche. Annemarie (37) heeft een achtergrond in Personeel & Organisatie. Met hun vier kinderen woonden ze in Assendelft in de Zaanstreek. Ze waren vaste gasten op camping De Vechtvallei, en deden daar op vrijwillige basis wel eens recreatiewerk, te vergelijken met Dabar. Een verzoek van de toenmalige eigenaar in 2018 zette het leven van het gezin behoorlijk op de kop: of Aaron de camping wilde overnemen. De rest is geschiedenis.

Schoenendozen
Je zou het een vorm van missionair verhuizen kunnen noemen. Natuurlijk, er moet gewoon brood op de plank komen. Maar dat is niet het enige en zeker niet het belangrijkste. Want de Stapels hebben een missie. Terwijl Aaron de bus het terrein van de camping opdraait zegt hij: "Blij op de Vechtvallei, dat is ons motto. We hopen dat mensen die hier hun vakantie doorbrengen die blijdschap ook ervaren. En het allermooiste is natuurlijk als ze op het spoor komen van eeuwige blijdschap."

Het is begin december, het seizoen is voorbij. Maar er gebeurt nog genoeg. In de kantine worden vanachter lange tafels dozen gevuld in het kader van de Schoenendoosactie. Aan de bar zitten mensen met een beperking, die hier klusjes doen en nu even koffiedrinken en sterke verhalen opdissen. Een aantal huisjes wordt ook in deze tijd bewoond, onder meer door arbeidsmigranten. Ook de groepsaccommodaties zijn in deze tijd van het jaar goed bezet.

In de receptieruimte vervolgt Aaron zijn verhaal, af en toe onderbroken door iemand die komt vragen waar de sleutel is van huisje nummer zoveel, of die even iets komt afgeven. "Mijn vader was niet kerkelijk opgevoed, maar kwam tot geloof en sloot zich aan bij een orthodox-evangelische gemeente. Dat is het milieu waarin ik ben opgegroeid. In het ‘zwarte’ Noord-Holland was het bijzonder als iemand naar de kerk ging, hier is het precies omgekeerd. De vrijgemaakte kerk is hier de volkskerk, en als ik daar dan ben, kom ik allerlei mensen tegen die ik dan weer ken uit een ander verband. O, dus jij bent de man die het zout levert."

Lederhose
Kerkmuren spelen voor Aaron totaal geen rol. Aan de fundamenten van het christelijk geloof moet je natuurlijk niet tornen, vindt hij, "maar verder, op het gebied van liturgie en gewoonten, dien je elkaar de ruimte te geven." Zelf doet hij dat in de meest letterlijke zin van het woord. ‘Moeilijk doen’ is hem vreemd. "Als mensen vragen of ze de kantine mogen gebruiken voor zo’n Schoenendoosactie – prima. Ik weet niet eens van welke kerk ze zijn." Natuurlijk is er wel een ondergrens. Een soort sekte wilde een heksenbal houden – no way. Maar het blijft zoeken. En soms je neus stoten. "Een Tiroler avond, vooruit. Ik in lederhose. Annemarie had zo’n pakje besteld, maar ze hadden de helft vergeten als je begrijpt wat ik bedoel. Dus ja, dat weet je dan voor een volgende keer. Een karaoke-avond? André Hazes kan nog. Maar Lady Gaga?" Aarons gezicht spreekt boekdelen.

Wat ook nieuw was: de wat introverte houding van de mensen hier. "Ze zijn van de korte klappen. Je moet echt tussen de regels door lezen. Ze zullen tijdens een vergadering ook echt niet blijk geven van hun ongenoegen, ook als dat er wel is." Het was wel even schakelen in het begin, erkent ook Annemarie, die intussen is aangeschoven. "Wij zijn veel directer, daar schrikken sommigen van." Inmiddels kunnen ze wel lachen om de cultuurverschillen. ’s Lands wijs, ’s lands eer. "Neem nou in de horeca. We zien het ook op ons eigen terras. Je wilt van je taart af, dus je zegt tegen die meiden: als mensen koffie bestellen, probeer ze dan ook warm te maken voor een stuk taart erbij! Nou, met veel schroom doen ze dat dan, maar feitelijk zijn ze er veel te bescheiden voor." Annemarie: "Eigenlijk is het wel een verademing: ze hebben gewoon weinig bluf. En een groot pluspunt: ze zijn erg trouw."

De kinderen zijn nu tussen de 4 en 11 jaar oud. Met name de oudste twee moesten hun draai wel even vinden. Het lijkt een jongens- of meisjesboek, als je ouders vertellen dat je gaat verhuizen naar een camping in een ander deel van het land, maar er zitten ook rauwe kantjes aan. Afscheid moeten nemen van je beste vriend ís gewoon niet grappig. Ze zijn inmiddels aardig vergroeid met het bedrijf. Annemarie vertelt trots: "Onze oudste, hij was toen 10, had – toen ik even weg was – zelfstandig een nieuwe gast ingecheckt!"

Droomstart
Een camping runnen is een manier van leven – en in het begin vooral van óverleven. Aaron: "Het eerste jaar was heel intensief. Het gebeurde dat we om half tien eindelijk aan het avondeten zaten." Annemarie doet de boekhouding. "We werden niet helemaal in het diepe gegooid, hoor. Veel mensen die hiervoor al bij de Vechtvallei werkten, zijn gebleven. Ze hebben ons heel lief bij de hand genomen."

Feitelijk hadden ze door corona een droomstart. Met de boekingen liep het in 2020 storm. Omdat vakanties in het buitenland niet konden doorgaan of onzeker waren, zochten velen hun heil binnen de grenzen van het eigen land. "Tot corona was het voor een bepaalde categorie natuurlijk een beetje inferieur om je vakantie in Nederland door te brengen."

De Vechtvallei wordt bevolkt door vaak jonge gezinnen. Aaron: "Het zijn vooral ouders die op zoek zijn naar een fijne vakantie voor hun kinderen. De gemiddelde gast is sociaal capabel, heeft voldoende geld, 2 à 3 kinderen, het zijn over het algemeen complete gezinnen. Ze houden van veiligheid, onschuldige animatie."

Die animatie wordt in het hoogseizoen een aantal weken verzorgd door een team van Dabar. In de resterende tijd zorgen Aaron en Annemarie zelf voor een vergelijkbaar programma. "Ik schat dat de helft van de campinggasten christelijk is", aldus Annemarie. "De andere helft niet, heeft er ook niks mee. Maar als er dan bijvoorbeeld een sing-in is, redeneren ze: vooruit, dan ga ik daar ook maar heen. Er zijn ook gasten die speciaal vragen of er Dabar is. Pas dan boeken ze."

Het bijzondere van de dabaristen is, dat ze het vanuit hun hart doen, voegt ze eraan toe. "Er is liefde. Dat merken de kinderen. Ik heb eens een ouder horen zeggen: mijn kind komt anders terug als het bij een Dabar-activiteit is geweest. Veel seculiere gasten zijn verrast als ze merken dat jongeren dit ook nog op vrijwillige basis doen."

Auto gewonnen
Samen met de beheerders verzorgde het Dabarteam afgelopen zomer een bingo-avond die alleen al vanwege de hoofdprijs spectaculair was. Dat was namelijk een (tweedehands) auto. Grote opwinding natuurlijk bij de 180 deelnemers. En laat nu auto gewonnen worden door… een gezin waarvan de vader wel een rijbewijs, maar geen auto had! "Ze waren vaste gasten op de camping, kwamen altijd met de trein. En nu konden ze met hun eigen auto naar huis!" Annemarie: "De buren wisten ervan en hadden gevraagd: vind je het spannend? Waarop ik antwoordde: ik bid gewoon dat de auto bij de juiste mensen terechtkomt."

Net als haar man is ook zij heel duidelijk in de bedoeling die ze met deze camping hebben. "We hopen dat de Vechtvallei een plek is waar je plezier kunt hebben. Waar je jezelf kunt zijn, waar je tot bloei komt. Waar blijdschap heerst." Die is er in vele vormen. Aaron: "Er komen hier mensen in het kader van dagbesteding, zogenaamd om de tuin netjes te maken. Heel veel nuttig werk wordt door hen gedaan. Fantastisch! Soms wil het niet zo goed, dan zijn ze de hele dag bezig met de bladblazer, doen diesel in de grasmachine. En gaan rigoureus de rododendron snoeien; zo’n struik groeit per jaar 2 centimeter…" Hij kan er smakelijk om lachen.

Legpuzzel
Een grote klapper was in mei 2021 de gigantische legpuzzel (42.000 stukjes) die voor veel saamhorigheid zorgde. Kinderen en volwassenen deden mee, campinggasten en buurtbewoners. De burgemeester kwam het laatste stukje leggen. Het project – volledig coronaproof want door de enorme afmetingen kon de anderhalve meter afstand worden gewaarborgd – bezorgde de camping zelfs landelijke bekendheid via onder meer het Jeugdjournaal. En het bijbehorende goede doel (er kon een mooi bedrag worden overhandigd aan een echtpaar dat op Papoea-Nieuw-Guinea werkt voor Wycliffe) gaf er een extra dimensie aan. ‘Je krijgt een idee’, blikt Aaron terug, "en dan pakt het zó leuk uit! Door die puzzel hebben we ook veel meer contact met de buren."

Het inburgeringsproces van de familie Stapel in het Vechtdal kan met dit huzarenstukje als afgerond worden beschouwd. Ze zijn geslaagd, met vlag en wimpel.

Bovenstaand artikel verscheen onlangs op de site van de IZB en is met toestemming overgenomen door CIP.nl. Neem een kijkje op de site van de IZB.

Foto: Familie Stapel

Deel dit artikel op: