Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: ‘Dit huis is geen hotel’, als we thuiskwamen, een volle tas met wasgoed in de waskamer smeten en vroegen hoe laat het avondeten zou zijn. De geschiedenis herhaalt zich. Mijn zonen sturen per Whatsapp nu hun agenda door, waaruit blijkt dat ze net tussen 18.15 en 19.00 – en echt niet langer – tijd hebben om mee te eten. ‘Dit huis is geen hotel’, app ik dan terug. Of soms: ‘Eet je van de kaart? Zoniet, de mevrouw die straks naast je zit, is je lieve moeder.’