De pastor die voorgaat in een kerk in Hilversum herinnert zich de dag van de vliegtuigramp nog goed. “Het was bloedheet weer buiten die 17e juli. Ik zag de ramp op het journaal en ik had zo’n raar gevoel. Ik werd er helemaal koud van terwijl het zulk warm weer was. Ik heb de burgemeester opgebeld en gezegd: ‘Wat kan ik voor je doen?’. Toen hebben we de kerk opengezet als plek van rouw en stilte. Ook voor condoleance, er zijn heel veel mensen over de vloer geweest.”

In de buurt van de kerk worden de slachtoffers geïdentificeerd. “Je zag een eindeloze stoet van rouwwagens. Ik kan er nu over vertellen zonder dat ik er last van krijg maar het komt allemaal weer boven. Ik heb gevraagd of ik de telefoonnumers mocht van de nabestaanden als ze dat goed vonden en toen ben ik naar heel veel mensen toegeweest. Ik heb 14 dagen lang voortdurend gesprekken gevoerd met de mensen. Dan hadden ze tijdens de herdenkingsdienst in Hilversum tenminste één bekend gezicht dat ze zouden herkennen. Ik heb ze opgevangen van tevoren en dat was een stroom van tranen, onvoorstelbaar.”

Hartelijkheid
Hoe biedt je als pastor troost aan deze mensen in rouw? “Als dit je niet aangrijpt dan ben je van graniet of beton. Woorden van troost bieden is vooral het beschrijven van wat mensen meemaken en wat ik daarbij voel. Maar ook de kracht van de uitbraak van hartelijkheid biedt troost. Als ik iets geleerd heb is dat er in zo’n geval een uitbraak van hartelijkheid is, net als tijdens de beginfase van het coronavirus. Er waren drie huizen leeg in Hiversum van drie volledige gezinnen die omgekomen waren. Die werden volgezet met bloemen en kaartjes, mensen liepen even langs bij nabestaanden om iets te brengen of om even te kijken hoe het ging. Hoe mooi is het dat mensen kracht halen uit die gezamenlijke liefde. Laten we vooral niet zeggen dat we dat niet kunnen. Dit komt gewoon in mensen naar boven als de narigheid zo groot is. Dan is er alleen maar liefde. Dan is er alleen maar hartelijkheid.”

Huilt God op zo’n moment ook mee? Pastor Dresmé denkt van wel. “Ik denk dat God meehuilt. Hij huilt mee met al het verdriet van mensen. Dat meehuilen gaat ook via mensen, Hij heeft allemaal grondpersoneel. Dus dan worden wij ingeschakeld en niet alleen wij als christenen maar iedereen. Ten diepste zijn we zo gemaakt. Het kan ook niet anders want toen God ons maakte was het goed, en dan vind ik het mooi om dat op z’n Hebreeuws te zeggen: het was tof! Het is dan ook echt tof. Die eerste periode na de ramp zijn die mensen zo overweldigd door alle aandacht, alle hartelijkheid en liefde. Die mensen hebben dat toen mogen ontvangen.”