Eigenlijk was er die avond in Urk de kans om juist dát te doen. Voor mijn preek getuigde Edi, een jonge vrouw uit Urk, van wat God acht maanden daarvoor gedaan had. Tijdens de genezingsdienst van de Opwekkingsconferentie in het pinksterweekend van 2017 werd ze door God in tien minuten tijd genezen van scoliose en een bochel in haar rug. Ondertussen was ze bij de fysiotherapeut geweest, die haar genezen verklaard heeft. Na bijna driekwart jaar is haar genezing nog steeds compleet en haar rug helemaal recht. Dat filmpje had ik wel mogen posten, maar ik koos voor de sensatie van Alberts verhaal. Nogmaals mijn oprechte excuses.

Worstelen met wonderen
Waarom de pijn bij Albert gedeeltelijk is teruggekomen, weet ik niet. Hoe het kan dat het bot nog niet aan elkaar gegroeid is, begrijp ik niet. Hoe meer ik bid voor genezing, hoe meer vragen ik heb. Toch blijft de opdracht van Jezus om zieken de handen op te leggen staan.

Op zaterdag 13 januari hadden we onze trainingsdag ‘Wonderen van het Koninkrijk’ naar aanleiding van mijn boek. Op die dag lieten we onder andere een filmpje zien van een vrouw die al 28 jaar zenuwpijn had en zich alleen moeizaam met een rollator kon voortbewegen. Op het filmpje zie je dat ik voor haar bid, ze gaat wandelen zonder hulpmiddel en uiteindelijk huppelt door de zaal. De deelnemers aan de trainingsdag begonnen te klappen. Maar toen vertelde ik hen het vervolg van het filmpje.

Na twee dagen kwam bij deze vrouw alle pijn terug. De mail die ik daarover van haar ontving en mijn reactie daarop, heb ik gedeeld met ons team. Het hele proces hebben we open besproken, om te leren en te beseffen dat we niet alle antwoorden hebben. Het eindresultaat is dat ze nog steeds pijn heeft. Wel veel minder dan vroeger. Ze slaapt ook beter, is veranderd in haar levenshouding en is ondanks alles meer van Jezus gaan houden. Dat hele verhaal heb ik gedeeld met de deelnemers van die trainingsdag om te laten zien dat we niet alles begrijpen. Toch blijven de vragen staan en is de worsteling niet minder.

Toen ik hoorde van Carla dat Albert slechts zeer gedeeltelijk genezen is, heb ik eerst flink gehuild. Mijn verdriet ging over de schade die dit toe zou brengen aan het Koninkrijk van God. Ik zag de kritiek al komen en voelde me machteloos, terwijl ik altijd probeer om eerlijk en transparant te zijn. In elke genezingsdienst benoem ik duidelijk dat lang niet iedereen geneest en dat ik oprecht meeleef met degenen die ziek naar huis gaan. Mensen die me kennen, weten hoe ik dit ervaar als ‘mijn kruis’ in het volgen van Jezus. Maar ik zag bovendien direct mijn misser.
Mijn tranen waren ook voor Albert, Carla en hun gezin. ‘Heer, houd ze vast!’ Ik heb meteen voor ze gebeden dat de teleurstelling hen niet verder van God af zou brengen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Dank U Jezus!

Het mysterie blijft
Waarom de pijn teruggekomen is, weet ik niet. Jezus legt de verantwoordelijkheid voor het uitblijven van een wonder nooit bij een zieke, maar spreekt Zijn discipelen erop aan.

Tegelijk moeten we niet verlangen naar een ‘antwoord-theologie’, waarin we voor elke vraag een pasklare oplossing hebben. Ik weet het niet. God is groter dan ons verstand en gelukkig blijft Hij in vele opzichten een mysterie. Daarom kies ik er steeds voor om te gaan voor een ‘relatie-theologie’, waarin Jezus zelf hét antwoord is. Hij is het die ons de kracht geeft om op te staan, weer te gaan bidden en een doorbraak van Zijn Koninkrijk te verwachten.

Kill me, Lord!
Je mag kritiek op me hebben. Als het gaat om het ‘overroepen van een wonder’, dan is je commentaar helemaal terecht en bied ik ook jou mijn excuses aan.

Toen ik vorige week aan het bidden was voor deze situatie, was ik vooral bezorgd over de impact op Gods werk. Eigenlijk zei ik tegen God: ‘Ik red me wel, maar komt het wel goed met Uw Koninkrijk?’ Direct leek het of God me antwoordde: ‘Maak je maar geen zorgen over Mij. Ik red me wel. Jij moet hierdoor heen en veranderen!’

Recent heb ik een aantal keren gebeden dat God mijn hart zou veranderen. Letterlijk bad ik een paar keer ‘Kill me, Lord’. Niet omdat ik dood wil, maar ik verlang ernaar dat steeds minder van mij en steeds meer van Hem zichtbaar wordt. God lijkt me in deze fase te herinneren aan mijn eigen gebed. Ik moet hier doorheen!
Vanmorgen moest ik denken aan het oude lied ‘Volle verzeek’ring, Jezus in mijn’. We zongen het afgelopen zondag ‘toevallig’ in de kerk waar ik sprak. In het tweede couplet staat de zin ‘’t Eigen ik doden, zijn wil alleen, rijk in mijn Heiland, leven voor God.’ God redt het wel. Hij heeft alles in Zijn hand. Ik moet afleggen wat eigen eer, over-enthousiasme en ondoordacht is. Zijn wil alleen!

Genezing is en blijft een ingewikkeld thema. Theologisch én pastoraal. Toch is de opdracht van Jezus duidelijk: ‘Genees de zieken’. Ik hoop dat dit voorval geen aversie of lauwheid ten opzichte van de herstellende kracht van God heeft voortgebracht. Jezus is gisteren, vandaag én morgen Dezelfde!

Laten we ook (blijven) bidden voor Albert en Carla.

Lees ook ons artikel dat aanleiding was van deze reactie van Martin Koornstra: Was de genezing van Albert uit Urk echt een "onvoorstelbaar wonder"?

Dit commentaar verscheen ook op de website van Bijbelschool Royal Mission.

Deel dit artikel op: