"Ik ben politieman geweest en heb veel nachtdiensten moeten draaien. Als we met z'n tweetjes van 23.00 tot 07.00 uur in de politieauto zaten, kregen we rond 03.00 uur zware ogen. We parkeerden de politieauto. Eén van ons ging slapen, en na een uurtje wisselden we van plek. Je gaat dan verlangen naar het licht, en je wordt blij als de zon opkomt. Het is een wonder dat het licht onvermijdelijk doorbreekt. Vroeg of laat breekt de zon door. Zo gaat het in het geestelijk leven ook", zei ds. J. C. de Groot onlangs in een preek.