We hebben elkaar (ongeschreven) wetten en regels opgelegd
Als iemand vertelt dat zij met ieder kind elk jaar een dag op stap gaat, voel ik mij tekortschieten omdat ik dat niet doe. Dat schuldgevoel heb ik niet alleen als het over de opvoeding gaat, maar ook als het gaat over mijn leven met God. Als iemand mij vertelt dat hij elke morgen een uur eerder uit bed gaat om stille tijd te houden, voel ik mij schuldig omdat ik ’s morgens zo lang mogelijk in mijn bed blijf liggen.
Dat knagende schuldgevoel is vermoeiend. Het idee dat je het nooit helemaal goed doet: misschien herken je het wel. Onbewust vergelijken we ons toch met anderen. Een thuisblijfmoeder vergelijkt zich met een werkende moeder. Een E-nummer-vrije moeder met een pakjes-en-zakjes-moeder.
Een tot in de puntjes georganiseerde moeder met een laat-maar-waaien-moeder.
Maar waarom? We zullen toch nooit worden als die ander. En dat hoeft ook niet. We zijn allemaal zo verschillend. En dat is precies de bedoeling. Hoe harder ik mijn best doe om dingen te doen of te kunnen die een ander doet, hoe meer ik mezelf kwijtraak. Het is verspilde energie. Een perenboom gaat nooit appels geven, en een appelboom nooit peren.
Wil je verder lezen?
Als lid krijg je onbeperkt toegang tot cvandaag.nl
Praatmee