In liefde en bewogenheid vertelde Jesjoea aan een Joods publiek: “want als u niet gelooft dat Ik het ben, zult u in uw zonden sterven” (Joh. 8:24). In dezelfde geest zei Hij tegen de apostelen, die allemaal Joods waren: “Niemand komt tot de Vader dan door Mij” (Joh. 14:6). De apostel Petrus zei tegen het Sanhedrin, het Joodse Hooggerechtshof: “… want er is onder de hemel geen andere Naam [dan de Naam van Jezus] onder de mensen gegeven waardoor wij zalig moeten worden” (Hand. 4:12). En de apostel Paulus zei dat het Evangelie een kracht van God tot zaligheid is, “eerst voor de Jood, en ook voor de Griek” (Rom. 1:16). 

In het licht van het Bijbelse getuigenis moeten we onszelf een bijzonder ongemakkelijke, maar cruciale vraag stellen: Als de bovenstaande uitspraken waar zijn en wij Joden inderdaad in onze zonden zullen sterven als we niet in Jezus geloven, wie handelt er dan schuldig ten opzichte van de Joden? Degene die het Evangelie vertelt of degene die deze boodschap van redding achterhoudt?