Onmiskenbaar lopen er verbindingslijnen tussen wat de Schrift zegt over het verbond en de kerk. Christus is zowel het Hoofd van de kerk als de Middelaar van het verbond. Doop en avondmaal zijn tekens en zegels van Gods verbond, terwijl de prediking van het Evangelie verkondiging van Gods (verbonds)beloftewoord is. Het volk van Gods verbond is in het Oude Testament (OT) tegelijk de gemeente van de Heere. Kortom, er is een hechte samenhang tussen verbond en kerk.

Ook kan gezegd worden dat de Heere verbondsmatig met Zijn kerk omgaat, niet alleen in het OT maar evenzeer in het Nieuwe Testament (NT). De gemeente van Christus leeft in de werkelijkheid van het nieuwe verbond. Ook het nieuwe verbond kent beloften en eisen. Het is hier niet de plaats om de verschillen in de gereformeerde verbondsleer te bespreken. In ieder geval betekent het accent op de eis tot geloof en bekering niet dat daarmee de mens op zichzelf wordt teruggeworpen. Wanneer de eis gehoor vindt in een mensenhart en -leven, is daarin alleen Gods goedheid en welbehagen te prijzen. Kerk en verbond vallen niet samen. Niet alle kinderen van het verbond laten zich bijeenvergaderen in de eenheid van het ware geloof om één geloofsgemeenschap te zijn in de zin waarin de gereformeerde belijdenis daarover spreekt.