Het bekeringsverhaal van Marije: "Een refomeisje ging voor mij in gebed"
"Een reformatorisch meisje kreeg de opdracht om voor me te bidden, en dat deed ze trouw elke dag", vertelt Marije. Bij Heart Cry Nederland vertelde ze onlangs haar bijzondere bekeringsverhaal. Een verhaal over worstelen met de uitverkiezing, een mislukte zoektocht naar aards geluk en de kracht van gebed. Maak tijd voor het indrukwekkende levensverhaal van een verloren dochter, die is thuisgekomen bij God.
Worsteling met uitverkiezing
Marije maakt duidelijk dat ze zich op basis van 1 Petrus 3:15 genoodzaakt voelt om te getuigen van Gods werk in haar leven. "Ik ben geboren in een streng religieus gezin (binnen de rechterflank van de reformatorische gezindte, red.) met vier kinderen, waarvan ik de tweede ben. Elke zondag gingen we twee keer naar de kerk. Op maandag hadden we catechisatie en op donderdag een meisjesclub. Ik leerde veel over God, maar ik leerde God zelf niet kennen. Bovendien had ik mijn hele leven veel vragen.
Ik wilde dingen begrijpen, maar mij was geleerd om vooral veel te bidden en te lezen. Als ik geluk had en uitverkoren was, zou ik bekeerd worden. Geloof was noodzakelijk en tegelijkertijd ongrijpbaar. Het was een vicieuze cirkel waarin ik machteloos was, terwijl ik volledig verantwoordelijk werd gehouden. Mijn puberteit verliep niet vlekkeloos en mijn rugzak werd gevuld met pijn, afwijzing, verdriet en rouw. Ik koos ervoor om de Pabo te doen aan de CHE, heel rebels, want iedereen verwachtte dat ik naar een andere school zou gaan."
Geluk zoeken en reizen
"Daar ontmoette ik nieuwe mensen die iets hadden wat ik niet had. Ik probeerde nog steeds veel. Ik las nog steeds mijn Bijbel, ging elke zondag naar de kerk, en droeg vaak een hoedje." Desondanks was er van een levendig geloofsleven nog geen sprake. Ze maakte een reis naar de andere kant van de wereld: Australië. "Het gezin waarin ik au pair was, kende God alleen als een vloek. Ik probeerde nog wel godsdienstig te zijn, las mijn Bijbel, maar internet was schaars en een kerk was er niet. Echt missen deed ik het ook niet. De vorm viel weg en het enige wat overbleef was inhoudsloos."
"Ik verliet het gastgezin om echt te gaan reizen door Australië. Er ging een wereld voor me open en ik maakte de meest geweldige dingen mee", vertelt ze verwijzend naar, zonsondergangen, kamperen op het strand, verse vis op een kampvuur, krokodillen en walvishaaien. "Het leven was mooi en ik genoot. Eindelijk was ik echt gelukkig, tenminste, dat dacht ik. Maar die rust, die had ik nog steeds niet. Al die mensen die ik onderweg ontmoette en die nog nooit van God gehoord hadden, waren ook gewoon goede mensen. Ze leefden goed en leken echt gelukkig te kunnen zijn. Ik leefde voor mezelf, wat een ongekende vrijheid met zich meebracht."
"Na een jaar vertrok ik naar Nieuw-Zeeland, waar ik twee jaar bleef. Ik reisde door het hele land." Ze was actief in de saleswereld en vergelijkt haar toenmalige leven met de film The Wolf of Wall Street. "De wereld bood veel, en ik kreeg mooie kansen, maar het was nog steeds leeg. Ik was verblind door aards geluk en wilde meer van dit leven. Ik regelde een visum naar Canada en boekte mijn ticket, maar toen ging de wereld op slot. Vanwege een lockdown in Nieuw-Zeeland moest ik terug naar Nederland, maar daar kon ik absoluut niet wennen. Mijn prachtige huis aan de rand van een bergmeer werd ingeruild voor een appartement in Rotterdam. Ik werd weer juf en was weer gewoon Marije. Alles hunkerde in mij om terug te gaan naar dat geluk en die vrijheid."
Geluk leek ongrijpbaar
"Wat me diep raakte toen ik terugkwam in 2020, was de vrijheid die ik had gekend in Nieuw-Zeeland, tegenover de massale angst en hysterie in Nederland. In Nieuw-Zeeland voelde ik het nieuws niet. Terug in Nederland had iedereen een mening en geloofde iedereen klakkeloos wat het nieuws zei. In een land met vrijheid van meningsuiting voelde ik me gedwongen dezelfde mening te hebben als de anderen. De angst deed me herinneren aan mijn opvoeding, waar de basis ook angst was. Het geluk leek ongrijpbaar. Telkens als ik dacht dat ik het even had, glipte het weer door mijn vingers.
Ik wroette in mijn verleden op zoek naar oorzaken. Ik wilde grip krijgen om het te kunnen ombuigen. Het leven was toch maakbaar? Maar het was als los zand tussen mijn handen. Mijn leven begon steeds meer te lijken op een rijdende auto in keiharde regen. De ruitenwissers zwiepten heen en weer, en telkens als ik dacht even zicht te hebben, sloeg de regen weer genadeloos op de ruiten. Ik faalde in mijn relatie en op mijn werk. Waarom lukte het me niet om echt gelukkig te zijn?"
Een biddende stagiair
"Op een dag stapte een gelovige stagiair mijn klas binnen. Ik had een oordeel over haar, een reformatorisch meisje van de Driestar. Mijn hele verleden kwam weer terug. Wat ik me wel herinner, is dat wij elke dag gingen wandelen en ik haar duizend vragen stelde. Er was iets aan haar wat me irriteerde maar ook intrigeerde. Later vertelde zij dat ze de opdracht had gekregen om voor me te bidden, en dat deed ze trouw elke dag.
Zij stuurde mij het liedje Even When You're Running van Casting Crowns. Ik luisterde het voor het eerst in de auto en ik weet nu wat er met me gebeurde. Een maand lang luisterde ik het lied en ik huilde alleen maar. Op mijn werk zat het niet mee, mijn relatie ging uit en ik kwam aan de grond te zitten. Twee vriendinnen van de middelbare school, beide oprecht christen, begonnen me vragen te stellen. Iemand op social media die net als ik een andere kijk op de wereld had, begon ineens over Jezus. Alles wat zij zei, kwam binnen. Meer mensen begonnen ineens over Jezus te praten.
Ik was uitgeput en moe gestreden en stuurde vanuit het niets mijn ex een berichtje met vragen. Wat als we ongelukkig zijn omdat we God uit het oog zijn verloren? Wat als alleen God echt vrede en rust brengt? Ik voelde dat deze vragen de kern raakten, maar wist niet wat ik ermee moest. Ik was bang om erachter te komen dat dit ook weer een doodlopend spoor zou zijn, een illusie, een teleurstelling. Wat zou er overblijven na alles geprobeerd te hebben?"
Jezus is dé Weg
"Met die vragen stapte ik op een zondag de kerk binnen. De preek ging over de Samaritaanse vrouw en haar ontmoeting met Jezus bij de waterput. Elk woord was voor mij. Er brak iets open in mijn ziel. 'Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijn, en Ik zal je rust geven.' Ik snakte naar die rust. Een paar weken later, ongeveer twee jaar geleden, ging ik op mijn knieën. Ik riep uit: 'Hier ben ik. God, als U echt waar bent, neem het van me over. Want ik weet het niet meer.'
Mijn vriendinnen toonden engelengeduld om al mijn vragen te beantwoorden. Wat ik niet wist, was dat zij al die jaren voor mij waren blijven bidden. Toen ze merkten dat God steeds meer het net om mij heen sloot, gingen ze nog krachtiger bidden. Zij zetten wekkers op dezelfde tijd, zodat ze tegelijkertijd konden bidden. Ze moedigden me aan, want ze wisten dat ik eindelijk op het juiste spoor zat. De waarheid maakt vrij. Jezus is de weg, de waarheid en het leven. God is geen God van religie, maar van relatie. Hij wilde een relatie met mij. Stapje voor stapje trok God me dichter naar Zijn armen. Elke stap dichter naar Hem toe, was er eentje verder uit de wereld. Zo mocht ik thuiskomen. Ben ik er nu? Oh nee.
Mijn leven is nu pas echt begonnen. In het begin was er veel strijd om los te komen van de machten en krachten die ik (via New Age, red.) toegang had gegeven. Maar zij moesten mij loslaten in Jezus' naam. God heeft alles gedaan om dat ene schaap terug te brengen naar de 99 anderen. Ik was als de verloren dochter en mocht terugkeren naar huis. Vorig jaar februari werd ik gedoopt. Die rust waar ik al die jaren naar op zoek was, had ik eindelijk gevonden. De antwoorden lagen niet in mezelf. Antwoorden zoeken in jezelf is als soep eten met een vork. De antwoorden liggen in Hem en in Hem alleen.
Op dit moment ben ik nog steeds juf en woon ik in Rotterdam. God opent deuren voor mij. Ik heb een stabiele basis gevonden in de kerk, waar ik die ene zondag naar binnen liep. God heeft me gezegend met fijne vriendinnen om me heen. Alles is veranderd. Wij mogen Zijn Koninkrijk hier op aarde zichtbaar maken door Hem te dienen en te volgen. De oogst is groot, arbeiders zijn er weinig. God roept ons op om te geloven. Daarin ligt de wedergeboorte. Een nieuw leven, omdat Hij voor ons stierf.
Ik hoop dat mijn verhaal jou een stukje heeft laten zien van Gods grootheid, Zijn genade en dat er altijd ruimte is om terug te komen, hoe ver je ook afdwaalt. Blijf bidden, want God kan alles ten goede keren. Ik mag daarvan getuigen. Aan Hem alle eer!"
Bekijk het getuigenis en neem een kijkje op de website van Heart Cry:
Praatmee