Ds. Loeki van der Laan vindt dominee-zijn een voorrecht: “Mensen laten mij toe op ‘heilige grond’”
'Maar je ziet er zo gewoon uit', krijgt ds. Loeki van der Laan soms te horen als ze vertelt over haar werk. Anderen vallen acuut stil of delen hun jeugdfrustratie over de kerk. "Dit toont aan dat het predikantschap een apart ambt is", stelt zij. Na zeven mooie jaren bij de Brinkstraatkerk in Bennekom maakte ze eerder dit jaar de overstap naar de Petrakerk (wijkgemeente ZuidWest) in Veenendaal. Cvandaag sprak met de PKN-predikant in haar nieuwe werkkamer over roeping, lage kerkdrempels en een bijbeltekst in haar schoenen.
Van der Laan groeide op in de Indonesische provincie Papoea. Daar waren haar ouders werkzaam voor zendingsorganisatie Wycliffe Bijbelvertalers. “Tot mijn tiende levensjaar heb ik daar gewoond. Mijn ouders keerden vanwege mijn middelbare schooltijd terug naar Nederland.” Een foldertje over een theologiestudie (in deeltijd) zette Van der Laan aan het denken. “Out of the blue dacht ik: daar moet ik zijn. Ik had het gevoel dat dit de juiste plek voor mij was, zonder helder en omlijnd einddoel. Later volgde ik de kerkelijke opleiding als predikant en kwam ik tot de ontdekking dat het predikantschap bij mijn gaven en talenten aansluit.”
Haar man kwam aan het einde van haar opleiding met een verrassende mededeling: ‘Ik kan voor mijn werk een plek krijgen in Maleisië.’ Van der Laan: “Vervolgens heb ik mij niet beroepbaar gesteld en zijn we met twee kleine kinderen vertrokken. Destijds vond ik dat lastig: wat is Gods weg hierin? En toch zijn we gegaan. In geloofstermen gesproken: er gingen geen seinen op rood en geen deuren dicht.” Maleisië is een moslimland, waar christenen op ingetogen wijze mogen samenkomen. “Theologen, dominees en zendelingen komen daar niet of met veel moeite het land in. Als vrijwilliger heb ik daar in een kleine kerk voorgangerswerk en kinderwerk verricht. Achteraf mag ik zeggen dat ik daar onofficieel het predikantschap in gestruikeld ben.”
Na uw periode in Maleisië keerden jullie in 2006 terug naar Nederland. Je ging als docent missionair werk aan de Christelijke Hogeschool Ede (CHE) aan de slag. Wat ging daaraan vooraf?
“Vanwege scholing van ons oudste kind maakten we plannen voor een terugkeer naar Nederland. Oriënterend op nieuw werk bekeek ik een aantal vacatures. Mijn zus zei tegen mij: ‘Het klinkt heel gek, maar ik heb het gevoel dat jij naar de CHE moet.’ Daar moest ik een beetje om lachen, want de onderwijswereld trok mij niet zo. Toch bleef die gekke opmerking in mijn achterhoofd. Ik zocht de CHE-vacatures op. ‘Docent missionair werk’, zag ik staan. Ik keek naar alle bijbehorende voorwaarden en ik kon ze allemaal afvinken. Na een telefoongesprek werd ik aangenomen. En zo kwamen we als gezin in Ede terecht.
Wil je verder lezen?
Als lid krijg je onbeperkt toegang tot cvandaag.nl
Praatmee