Jezus bedacht dit verhaal om het foute gedrag van de geestelijke leiders van het volk Israël aan de kaak te stellen. Zij hebben Hem, de zoon vermoord.

Je kunt het verhaal ook nog op een andere manier lezen.

Beschouw die wijngaard als de aarde. Die huurders, dat zijn wij. Wij hebben van God de taak gekregen om de aarde te bebouwen en te bewaren. Om ermee aan de slag te gaan, maar niet in de eerste plaats voor onszelf, maar voor GOD! God is de Eigenaar. Voor Hem zijn de vruchten. We mogen er ook zelf van genieten. Maar de aarde is en blijft van God. 

De mens is een pachter. Een goede pachter bewerkt zijn land zorgvuldig. Hij geniet van de boerderij alsof het zijn eigen boerderij is. Maar de eigenaar is hij niet. Dat weet hij ook. Trouw betaalt hij zijn pacht.

Maar zo ging het niet met de aarde. Al heel gauw ging de mens zich als eigenaar gedragen. Hij weigerde op tijd de pacht aan God te betalen. Uit hebzucht mishandelde en doodde hij zelfs zijn medemens. 

Wij mensen zijn en blijven pachters. We mogen van alles genieten. We mogen ook zelf veel houden, maar de wijngaard is en blijft van God. 

Als we zo naar de schepping kijken, komen we tot een andere houding. Wij zijn de enige schepselen die verantwoordelijkheid kunnen dragen en daarnaar kunnen handelen. We beseffen dat we in de wijngaard van de schepping leven – en dat ook ons eigen gezin en persoonlijk leven een wijngaardje is – waarvan de vrucht niet alleen voor onszelf is, maar ook voor de ander. We mogen de wijngaard beheren in naam van die Ander, de EIGENAAR.

Beheren, niet beheersen.

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.

Foto: Facebook/Arie van der Veer