Leah en David ontdekten de kracht van vergeving: "God gebruikte het ergste ten goede"
In Nederland kunnen wij ons nauwelijks voorstellen hoe moeilijk het is om uit te komen voor je geloof binnen een joods-orthodoxe of islamitische omgeving. Het verhaal van David en Leah leert ons wat de gevolgen daarvan kunnen zijn: het kan je je leven kosten. Ze overleefden talloze bedreigingen, haatcampagnes, vechtpartijen en zelfs een bomaanslag. CGI sprak met het Joodse echtpaar David en Leah, ouders van zes volwassen kinderen over hun werk onder Joden en Arabieren. En over de kracht van gebed en vergeving.
De sluier die verdween
Dit verhaal legt de focus op hun leven in Israël, maar ook hun achtergrond is relevant. David en Leah groeiden op in een Joods milieu in New York, David werkte voor een orthodoxe-joodse familie en Leah komt uit een conservatieve familie. Leah wist één ding zeker: we kunnen alles onderzoeken, maar Jezus is niet voor Joden. Toch kwam voor beiden na een innerlijke strijd de diepe overtuiging van zonde en een besef van de noodzaak tot Jezus te komen. Dat ging bij beiden gepaard met fysieke verschijnselen. David zag schaduwen uit zijn lichaam weggaan en Leah zag een zwarte doek voor haar ogen verdwijnen. Toen ze later in 2 Korinthe 3:14 las over de sluier die over het oude verbond ligt en alleen door het geloof in de Messias verdwijnt, begreep ze wat ze had meegemaakt.
De roeping naar Israël
Ze ontvingen een roeping onder het Joodse volk en maakten in 1985 alijah naar Israël. Toen ze in de stad Ariël in Samaria gingen wonen, was het nog een klein stadje met slechts vier messiaanse families. Die vertelden hen niet te praten met inwoners over Jezus omdat ze geen problemen wilden met de rabbi’s en ze nu bekend stonden als aardige mensen. David vroeg daarop: “Wat heb je eraan als mensen je aardig vinden? Je bewijst ze geen gunst als je het Evangelie achterhoudt.” Vanaf dat moment deelden ze hun geloof met mensen om hen heen. Maar dat bleef niet lang onopgemerkt.
De tegenstand in de stad
Het duurde niet lang of een groep rabbijnen kwam langs om David en Leah te verbieden over Jezus te praten, waarop David vroeg of we hier in de communistische Sovjet-Unie of China woonden. De rabbijn dreigde David daarop het leven van de familie heel zuur te maken. En dat gebeurde ook: David kon geen werk vinden, mensen negeerden hen en op school werd gezegd dat de kinderen niet welkom waren.
David vertelt: “Er kwamen mannen die via megafoons in onze straat waarschuwden dat er gevaarlijke missionarissen in de straat woonden die Joodse zielen kwamen stelen. Mensen werd gevraagd een petitie tegen ons te tekenen. De buren weigerden dat gelukkig. Een andere man zei tegen ons: ik weet niet wat je gelooft maar ik zie wel dat je God meer respecteert dan ik.”
De druk werd opgevoerd. Overal in de stad verschenen posters met teksten waarmee mensen werden gewaarschuwd voor het gezin. Ook verschenen er artikelen in de lokale krant. David: “Op een dag kwam er een man die onze deur in sloeg. Hij vervloekte mij en daagde mij uit tot een gevecht omdat zijn vrouw door mij was gaan geloven. Ik zei tegen hem: Schlomo, er zijn kinderen bij, laten we naar buiten gaan. Ik vroeg God mij te helpen om niet terug te slaan. Beneden gekomen was Schlomo ineens verdwenen.”
Twee jaar lang bleef de man David vervloeken tot hij ineens weer voor de deur stond. “Hij kwam zich nu verontschuldigen, vroeg om vergeving en gaf me een kus. Die avond en nacht verbleef ik bij hen thuis, we aten samen en spraken over het Evangelie tot aan het ontbijt. Hij werd een goede vriend en nodigde ons en andere gelovigen vaak bij hem thuis uit. Vijf jaar geleden overleed hij.”
Thee met Palestijnen
Maar de tegenstand in de stad bleef sterk en op een dag in de jaren ‘90 zei David: “Als de Joden het niet willen horen, ga ik wel naar de Arabieren”. Zo ging hij met Doron, een vriend, in hun oude auto naar Arabische dorpen, met een doos bijbels.
Al snel stonden er 80 mannen om David en Doron heen die allemaal nieuwsgierig waren en een bijbel wilden. Tot één man de bijbel in de lucht hield en riep: jihad! Jihad! De mannen begonnen op hen in te slaan en beiden konden ternauwernood in de auto kruipen. Een andere man wilde met een steen de achterruit in slaan, maar dat lukte niet. Iemand probeert David aan zijn haar door het openstaande raam naar buiten te trekken en riep dat hij zou sterven. David geloofde hem. Maar terwijl iemand zich aan de ruitenwisser vast klampte, konden ze toch ontkomen.
David: “Een dag later zei mijn vriend Doron tegen mij dat hij het niet goed vond dat we met zoveel angst zijn vertrokken uit het dorp. Ze besloten terug te gaan en parkeerde de auto voor de moskee. Terwijl Leah thuis bezorgd achterbleef, ontmoetten David en Doron één van de mannen die vroeg waarom ze terugkwamen na wat er de dag ervoor gebeurd was. David zei dat hij iets was vergeten te vertellen. De man antwoordde: “als het zo belangrijk is, kom dan thuis bij mij thee drinken.” Thee drinken bij Arabieren betekent dat je vrienden bent. Toen David en Doron vertelden over de Messias Jezus, gingen de oren en ogen van de man open. Hij werd zo enthousiast dat hij hen vervolgens langs al zijn acht broers mee nam. De thee maakte plaats voor een maaltijd en pas om 1 uur ’s nachts waren de mannen weer thuis.
Het gebeuren leidde tot een kleine opwekking in dorpen op de Westbank. Veel mensen ontvingen visioenen over Jezus en al snel waren er zo’n 250 gelovige Arabieren in en rond Ramallah. Dat veranderde toen de Palestijnse Autoriteit de dorpen overnam en afvallige moslims werden vervolgd. Ze werden gearresteerd, gemarteld en sommigen werden door het hoofd geschoten omdat ze islam hadden verlaten. Er zijn nu nog gelovigen die in het geheim op wisselende tijden en adressen samenkomen.
Open raampje
Begin deze eeuw gingen Joden en Arabieren nog veel met elkaar om, er was geen afscheidingshek of muur en veel Arabieren spraken toen nog Hebreeuws. De gelovige Arabieren kwamen bij David en Leah thuis, maar brachten wel hun eigen cultuur mee. Als de mannen samen kwamen, konden daar geen vrouwen bij zijn. Leah vond dat heel moeilijk omdat ze haar eigen woonkamer moest verlaten als er bezoek was. Leah: “Ik realiseerde mij dat ik er in mijn hart nog van was overtuigd dat deze mensen mijn vijanden waren. Toen ik dit in gebed bracht, stond er een klein raampje open en het was alsof Gods liefde daardoor heen stroomde en mij geheel vervulde. Vanaf dat moment kon ik mijn vijanden zien als broeders. Dat was achteraf ook nodig om klaar te zijn voor de volgende gebeurtenis.”
De aanslag
In 2008 waren David en Leah in Jeruzalem voor Poerim, het feest waarbij Joden elkaar cadeau’tjes geven, maar dat voor het gezin veranderde in een nachtmerrie. Leah kreeg een telefoontje van hun jongste zoon Ami die toen 15 was en alleen thuis was. Iemand had een cadeau’tje bezorgd en hij vroeg door de telefoon of hij het mocht openen. Het cadeau’tje bevatte een bom die explodeerde in het gezicht van de jongen.
In het ziekenhuis konden ze hun zoon met moeite identificeren, dat lukte dankzij zijn lengte en stukjes basketbalshirt. Hij had 100 stukjes bomschraapsel in zijn lichaam en overal derde graads brandwonden. Toen de politie hen in het ziekenhuis vroeg of ze enig idee hadden wie dit gedaan kon hebben, antwoordde Leah dat het misschien Palestijnen waren. De politie zei ervan uit te gaan dat de aanslag vanuit Joods-orthodoxe hoek kwam.
Terwijl Leah en David ieder moment hun zoon konden verliezen, was het voor David alsof ie in een put viel waar ie nooit meer uit zou komen. Op dat moment kreeg hij een visioen over de Heer op zijn troon waardoor hij realiseerde dat God de controle over de situatie behield. David vertelde Leah dat hij de Heer hoorde zeggen dat er een besluit in de hemel was genomen die je niet zult begrijpen, maar dat Ami zal herstellen en het ziekenhuis lopend zal verlaten.
De aanslag haalde het internationale nieuws en duizenden mensen over de hele wereld baden voor Ami. Soms waren er wel 80 mensen in het ziekenhuis om voor hem te bidden.
De jongen onderging tientallen operaties en moest maandenlang revalideren. Toen zijn basketball coach op bezoek kwam, zei die dat Ami beslist moest terugkomen. Dat leek toen onmogelijk, maar is uiteindelijk na een aantal jaren wel gebeurd.
Kracht van vergeving
Anderhalf jaar later werd de aanslagpleger opgepakt. Hij had meerdere bommen geplaatst en twee Arabieren vermoord en kreeg daar bij elkaar 90 jaar cel voor. Terugkijkend zeggen David en Leah: “Door de aanslag wist heel Israël dat er Joden zijn die geloven dat Jezus de Messias is. Het leidde tot veel mogelijkheden om te getuigen. God gebruikte het ergste wat er kon gebeuren ten goede. Wij hebben twee dingen geleerd: de kracht van vergeving en de kracht van gebed. Als we niet hadden kunnen vergeven, waren we tweemaal slachtoffer geweest en konden we niet verder met ons leven. Je moet God gehoorzamen, wat er ook gebeurt.”
Het klimaat in Israël is met de komst van de nieuwe nationaal-religieuze regering een stuk grimmiger geworden naar christenen en messias belijdende Joden. David en Leah: “Tegenstanders doen alles om ons te stoppen. Deze nare dingen gebeuren, maar God is er altijd onmiddellijk bij om je te steunen en Hij vecht voor je. Wat we zien is tijdelijk, wat eeuwig is, zien wij niet.”
Praatmee