Het was als ontwaken uit een hele lange winterslaap. Lange tijd waren Jan-Peter en Lydia vooral in naam christen. “We zijn opgegroeid in een christelijk gezin, vrij traditioneel allebei. Op zondag twee keer naar de kerk, doordeweeks was er club en catechisatie. Geloven was een gewoonte, God ervaarden we niet persoonlijk”, legt Lydia uit. Jan-Peter ging sinds de pubertijd helemaal niet meer naar de kerk, omdat hij weinig van Gods macht en kracht ervaarde. “Ik bad me suf, maar er gebeurde nooit wat.” Toen ze eenmaal een relatie kregen, gingen ze af en toe naar de kerk, “maar dat was meer uit een soort plichtsbesef dan uit een verlangen.”

‘Ik wilde weten wie Hij was’
Tot het moment waarop ze dachten: ‘Is dit het dan? Is dit het geloof, de kerk?’ Een vraag die zich op bleef dringen. “We misten het zichtbare, de Geest, de God van de verhalen uit de Bijbel, ook al waren we zelf zo lauw als maar kon.” Ze stapten uit de comfortkerk van hun jeugd en zochten hun eigen plek. Die vonden ze bij een evangelische gemeente. Voor Jan-Peter veranderde er in die tijd veel. Niet alleen door de kerk, in hem kwam een verlangen om Jezus te leren kennen, te zien wie Hij is. “En wat Hij kon. Ik vroeg of God kon laten zien of de woorden van Marcus 16: 17-18 nog steeds van kracht waren, woorden over bevrijding en genezing. Nog geen tien minuten laten kreeg ik het gevoel dat ik mijn hand op mijn been moest leggen en ervoor moest bidden. Mijn been waar ik al jaren een dof pijnlijk gevoel in had. Ik deed dat en mijn been werd gloeiend heet. Hij genas. Een paar weken later werd ik ’s nachts wakker en liet Hij mij zien hoe Hij de demonen op de rand van mijn bed verdreef. Het was ongelooflijk, maar het gebeurde voor mijn ogen. Toen wist ik zeker dat ik over deze Jezus niet kon zwijgen.” Vooral straatevangelisatie heeft hem gesterkt in het verlangen van Jezus te delen. “Het is zo mooi om te ervaren hoe God de mensen aanwijst, je weet gewoon dat Hij die persoon op dat moment op het oog heeft en ik mag daarbij helpen.”

‘Ik wist zeker dat ik zou genezen’
Ook Lydia heeft in die periode een grote geloofsgroei meegemaakt. “Ik werd, kort nadat we ons hadden aangesloten bij de evangelische gemeente, heel ziek. Het bleek een auto-immuunziekte. De ziekte was zo ver gevorderd dat ik even in een rolstoel zat en het was onzeker of ik helemaal zou herstellen en hoe lang het zou duren.” In de weken die volgden werd er veel voor haar gebeden. Ze ging naar bidstonden in de kerk en las veel in de Bijbel. “Vanaf die eerste dag na de diagnose was ik er van overtuigd dat ik zou genezen. Geen seconde heb ik gedacht dat ik ziek zou blijven.” De artsen gaven aan dat het wel twee jaar kon duren voor haar bloed ‘schoon’ was, maar al na een half jaar werd ze genezen verklaard. “Zij hadden er ook geen andere woorden voor dan ‘wonder’.”

Op reis met en voor God
Jan-Peter en Lydia zijn altijd al reislustig geweest en avontuurlijk ingesteld. Ze voelden allebei het avontuur opnieuw lonken en besloten langere tijd weg te gaan voor een zeilreis langs het Caribisch gebied. “Voor ons niet het eerste avontuur, ook niet de eerste langere reis, zelfs niet de eerste zeilreis. Toch voelde het dit keer anders. We waren allerlei plannen aan het maken, voor ons nieuwste avontuur, maar ik kreeg daar niet echt ‘zin’ in”, geeft Jan-Peter aan. “Het was alsof ik tijd aan het stelen was, tijd van God. Ik wilde tijdens deze reis ook delen van alles wat er de afgelopen tijd in ons leven is gebeurd. Het was alsof ik daar helemaal voor voorbereid was.”

Jan-Peter deelde het met Lydia. “Voor mij voelde dat niet zo, tenminste, niet meteen. Ik begreep wel wat hij bedoelde, maar ik had wèl heel veel zin in het avontuur alleen, samen weg zijn, het reizen. Dat was voor mij ook genoeg geweest.” Ze hebben er veel over gepraat en voor gebeden, samen, met vrienden. “En God bevestigde elke keer dat we niet zomaar zouden gaan reizen, we hadden een missie. Dit avontuur is met en voor God”, zegt Lydia. In Operatie Mobilisatie (OM) vonden ze een organisatie die hen wilde ondersteunen. Ze verhuurden hun huis, wonen sinds eind april in een camper en vertrekken begin juni richting één van de eilanden. “Daar willen we een boot kopen en gaan. We gaan varen onder de naam van Sailing Salvation.”

Wat ze gaan doen
Op een paar van de eilanden is stichting Operatie Mobilisatie actief en helpen ze bij projecten daar. Op andere eilanden sluiten ze aan bij de lokale kerk. “Verder willen we veel straat evangeliseren bij festivals, stranden en toeristen.” Dat is één aspect. De ervaringen die ze opdoen, willen ze gebruiken om andere gelovigen te trainen op het gebied van (straat)evangelisatie. “Ook de grote groep zeilers, zonder vaste verblijfplaats, tienduizenden binnen het Caribisch gebied, willen we bereiken. We willen heel graag voor de varende nomaden iets betekenen.”

Ze zijn nu bezig met het mobiliseren van hun achterban. “Maar we wachten niet tot we alles voor elkaar hebben, tot we op negentig procent financiering zitten. We willen graag gaan in geloof.” Het lijkt voor de buitenwereld soms alsof ze hun avontuur proberen te verkopen, wat het mobiliseren lastig maakt. “Het is daarom ook echt een gebedsverhoring dat Lydia voorlopige parttime op afstand werkt, dat geeft ons een beetje stabiliteit in inkomsten.” Hoe lang ze gaan, weten ze nog niet. “We zijn vrij om ons te laten leiden en te leven zoals God dat wil. We zijn erg benieuwd naar de (geestelijke) avonturen die Hij voor ons heeft voorbereid. ”