Op de zitting in Rotterdam blijven drie stoelen leeg. De predikant (eerder al geschorst door de Hersteld Hervormde Kerk), zijn vrouw en de advocaat zijn niet aanwezig. De uitspraak gaat wel door: er is namelijk geen verschijningsplicht voor verdachten.  

Zes van de acht kinderen - in de leeftijd van 21 tot 35 jaar - klaagden hun ouders aan voor mishandeling. De aanklachten gingen over slaan met voorwerpen, zoals een houten kleerhanger, stofzuigerstang, hapjespan, hak van een schoen, langdurig hoofd onder water houden, slaan (al dan niet met broodmes) tegen het hoofd en het knijpen in de armen - soms tot bloedens toe.

De rechtbank oordeelde dat meerdere aanklachten verjaard zijn. Zo wordt verschillende keren geen melding gemaakt van de tijd waarin de aanklachten zouden hebben plaatsgevonden. Het zou kunnen dat de aanklachten een periode van twintig jaar bestrijken. Een deel van die periode valt onder de verjaringstermijn. De verdachten kregen het voordeel van de twijfel omdat de aanklachten niet in hun nadeel mogen worden uitgelegd. Dat hangt samen met de zogenoemde ‘onschuldpresumptie’: iemand is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Andere aanklachten konden niet bewezen worden omdat er geen ondersteunend bewijs is uit bijvoorbeeld tapgesprekken of verklaringen van anderen. Het echtpaar wordt vrijgesproken van de aanklachten van drie van hun kinderen.