Toen ik maanden geleden gevraagd werd om een dagboek bij te houden van een “opperrabbijn in coronatijd” voor het JCK verwachtte ik dat ik dat enige weken zou kunnen volhouden en dat ik dan wel uitgeput zou zijn, gebrek aan inspiratie, gebrek aan nieuwe belevenissen. Ik zou moeilijk iedere dag hetzelfde kunnen gaan schrijven omdat uiteindelijk ieder dag min of meer hetzelfde is, want dan zou de lezer zeggen: Dag dagboek! Genoeg! Nu weten we wel wat zo’n rabbijn doet. En dus zou mijn schrijven zich tegen dovenmansoren richten.