Een aantal weken geleden heb ik een artikel geschreven over de nacht dat ik ontdekte dat ik eigenaar bleek te zijn van een hele kudde zondebokken in mijn leven. Mensen die mij over de afgelopen veertig jaar gekwetst hebben en die ik tot dan toe nooit vergeven had. Al die jaren hadden ze in de wildernis van mijn leven als zondebok met hun schuld rondgestruind. In mijn vorige artikel beschreef ik (op prikkelende wijze) hoe je niet alleen op individueel vlak, maar ook als collectief je eigen zondebokken er op na kunt houden. In dit artikel wil ik hier wat grondiger en minder prikkelend op in gaan.