• "Mensen hoeven mij meestal niet te vertellen dat ik iets verkeerd heb gedaan, dat heb ik dan zelf al twintig keer bedacht. Als ik een fout maak kan ik mezelf echt ­geselen. Ik ben genadeloos voor mezelf."
• Over het overlijden van haar vader (Carola was toen 9 jaar, red.): "Ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om, als mijn moeder heel hard aan het werk was op de boerderij, te denken: ik heb er geen zin in. Dat kon ik niet en dat kan ik nog steeds niet. Dat is zó geen oog hebben voor de ander. Snap je?"
• "Als je mogelijkheden hebt om mensen te helpen of iets kunt waarmee je anderen kunt dienen, en je doet dat niet omdat het je niet uitkomt, of je doet het wel, maar puur voor jezelf, dat is uitgesloten in mijn hoofd. Dat plichtsbesef heb ik in die periode wel meegekregen."
• "Ik heb mezelf ook moeten leren om op podia te staan. Dat doe ik nu wel, maar het is niet zo dat ik er sta en denk: hier ben ik mensen, zie mij staan. Ten diepste is het de angst om fouten te maken. En dat ook nog eens voor heel veel mensen."
• "Ik heb mijn zoon van wie ik ongelooflijk veel hou, en er wordt van mij gehouden. Ik heb geen partner nodig om mijn leven invulling te geven. Dat lukt mij zelf wel. Ik ben niet zo romantisch, geloof ik. Jammer hè?"

Foto: ChristenUnie