De spanning in Israël is niet alleen politiek; het raakt de sociale, religieuze en persoonlijke relaties van de Israëli’s. Volgens Elias beïnvloedt het hoe zij met elkaar omgaan en hun vertrouwen in elkaar.  
 
7 oktober-trauma 
De tragedie van 7 oktober heeft in alle lagen van de Israëlische bevolking diepe wonden achtergelaten. “Het heeft het land op zijn kop gezet en veel Israëli’s hebben erdoor een ruk naar rechts gemaakt,” vertelt Elias, “Jongeren en kinderen dragen het 7 oktober-trauma nog steeds elke dag met zich mee. Soms voelt het bijna alsof Israël op het randje van een burgeroorlog staat." 

Ook voor Elias zelf waren de oorlogen, de luchtalarmen en schuilkelders erg belastend, en dat kwam vooral door zijn PTSS en eigen oorlogstrauma.  
Volgens hem hebben de jarenlange conflicten in de regio geleid tot moeheid: veel Israëli’s voelen zich uitgeput, zowel mentaal als emotioneel. De Gaza-oorlog en de gijzelaarskwestie hebben hen moedeloos gemaakt, en velen worstelen ermee. Ook nu de gijzelaars intussen zijn vrijgelaten. 

Onbegrip van de wereld 
“De wereld lijkt dat nauwelijks te begrijpen,” zegt Elias. “Mensen buiten Israël zien maar één kant van het verhaal. Ze beseffen niet hoe hard de Hamas-aanval ons land en volk heeft geraakt. Dat frustreert soms enorm.”  
 
Elias zag vooral in Europa de kritiek op Israël groeien, terwijl de gevolgen van 7 oktober voor de Israëlische burgers werden genegeerd of gebagatelliseerd. “Hamas en de andere radicale moslimgroepen zijn nauwelijks verantwoordelijk gehouden voor hun daden of het welzijn van de Gazanen. De zware levensomstandigheden in Gaza komen niet uitsluitend op het conto van Israël.”  

Het gebrek aan begrip versterkt bij veel Israëli’s het gevoel van isolement en verhardt hen ook. “Toch blijven wij hoopvol,” zegt Elias. “want wij bestaan en we leven in Israël. God heeft een duidelijk plan met het Joodse volk, en dat vertrouwen geeft mij hoop. Zelfs wanneer de rest van de wereld tegen ons is.” 

Verdeeldheid 
De verdeeldheid in Israël is enorm groot en gaat veel verder dan politiek, volgens Elias. Ook religie speelt een grote rol in hoe de Israëli’s hun verplichtingen en verantwoordelijkheden zien. De meeste ultraorthodoxen weigeren militaire dienst, terwijl anderen verplicht zijn hun kinderen te sturen. Dat schept wrok en frustratie. Elias: "Het conflict tussen religieuze en seculiere Joden over de koers van Israël lijkt soms sterker dan dat tussen Joden en Arabieren.”  
  
Palestijnse christenen  
Palestijnse christenen ervaren vaak een dubbele uitdaging: ze leven als minderheid (op de Westbank en in Gaza) binnen de Arabische moslimgemeenschap. “Veel Palestijnse christenen voelen zich vergeten,” zegt hij. Elias ziet hun geloof als een belangrijk lichtpunt. “Deze mensen volgen Jesjoea, net als ik. Hun geloof is vaak krachtig, juist omdat ze lijden en te maken hebben met uitsluiting, vernedering en onrecht.” 

Elias vindt het wel zorgelijk dat de meeste Palestijnse christenen de  zogeheten vervangingstheologie aanhangen, het idee dat de kerk het Joodse volk heeft vervangen. “Dit kan verwarring geven in je geloofsleven en over Gods beloften,” zegt hij. “Het is belangrijk dat Palestijnse gelovigen beseffen dat Gods plan met Israël nooit is veranderd en Hij het Joodse volk niet heeft vervangen.” 

Elias benadrukt dat relaties en begrip tussen Joodse en Palestijnse christenen cruciaal zijn. “Ik heb vrienden onder hen; ik ben niet blind voor de misstanden, de ongelijkheid, en ook niet voor het Palestijnse leed. Ik ken het, want ik heb ook op de Westoever gewoond. We praten er veel over en bidden ook veel samen.” 
 
Hij ziet ook een belangrijke rol voor de Palestijnse gelovigen in Israël, de Westbank en Gaza: “God gebruikt hun getuigenis om Zijn waarheid te laten zien, om hoop te brengen en een zaadje te planten voor vrede. Zij kunnen laten zien dat in Christus verzoening tussen Jood en Arabier mogelijk is.” 

Vrede 
Volgens Elias kan duurzame vrede tussen Joden en Arabieren nooit zonder de Messias. “Politieke oplossingen, tweestatenplannen of internationale bemiddeling zullen niet blijvend volstaan,” zegt hij. “Eenheid komt er alleen door de Messias. Niet door Europa of door president Trump, maar uitsluitend door Hem.” 
 
Toch gelooft hij ook in dialoog met Arabieren en moslims. "God houdt ook van hen. Als we toegeven dat God de Eigenaar is van Israël, dan kunnen we het leren delen en samenleven. Zonder die erkenning blijven conflicten bestaan en zullen politieke oplossingen altijd tekortschieten.” 
 
Elke dag in Israël 
Het dagelijkse leven in Israël wordt gekenmerkt door constante alertheid. Elias’ hart gaat vooral uit naar de kinderen. Hij ziet dat Israëlische jongeren opgroeien met stress door de voortdurende dreiging van geweld. “Dat is zwaar, maar ook leerzaam,” zegt hij. “Mensen leren veerkrachtig te zijn en hun vertrouwen te stellen in God, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. God heeft een plan, wellicht veel groter dan wij kunnen bevatten, en Israël is daar onderdeel van.” 
 
Hoop  
Over Israëls toekomst is Elias hoopvol: “Het Koninkrijk van God zal na de wederkomst van de Heere Jezus vanuit Sion hersteld worden. Er zal iets goeds voortkomen uit alles wat Israël heeft doorstaan. Het lijden is tijdelijk, de beloften van God staan vast. En als gelovigen hoeven we niet bang te zijn. Alles wat God doet, heeft een doel.” 
Wat Israël vandaag vooral nodig heeft, volgens Elias, is de Waarheid. “Als mensen het zaadje van het Evangelie ontvangen, doet God de rest.”