Weerd noemt de situatie diep pijnlijk en complex. Hij wijst op drie lagen van verdriet: het feit dat de man naar andere vrouwen keek, dat hij dit verzweeg en dat zijn vrouw lang moest vechten om erkenning van haar pijn. “Dat je pas eerlijkheid kreeg toen je wanhopig werd, heeft diepe sporen nagelaten”, schrijft hij.

Tegelijk moedigt hij de vrouw aan om haar waarde niet te laten bepalen door uiterlijke schoonheid, maar door wat de Bijbel noemt de verborgen mens van het hart. Hij verwijst naar 1 Petrus 3:3-4, waar gesproken wordt over een “zachtmoedige en stille geest, kostbaar in Gods ogen”. Volgens Weerd ligt hierin bevrijdende troost: “God ziet niet het uiterlijk, maar het hart. Wie in Zijn ogen mooi is, heeft een schoonheid die onvergankelijk is.”

Weerd benadrukt dat vergeving niet betekent dat pijn wordt weggedrukt. “De mooiste vorm van vergeving is er een waarin erkenning en bekering samengaan." De pastorale boodschap van Weerd is helder: God is nabij de gebrokene van hart. Eerlijkheid, erkenning en zorg voor elkaar zijn volgens hem de sleutel om in verbinding te blijven. Als zij elkaar weer leren zien - niet alleen met de ogen, maar met het hart - kan er in zijn ogen iets nieuws groeien.