Volgens Hendra Kusuma, voorzitter van de Nationale Alliantie voor Vrijheid van Religie en Geloof (AKKBB) in Oost-Kalimantan en juridisch adviseur van de Toraja-kerk, gaat het hier om symbolische intimidatie. “We betreuren dit ten zeerste", aldus Kusuma. “Vanuit juridisch en administratief oogpunt hebben we voldaan aan alle vereisten.”

De kerk beschikt volgens hem over alle benodigde documenten: aanbevelingsbrieven van het Interreligieus Harmonieforum (FKUB) en het ministerie van Godsdienstzaken in Samarinda én een steunbetuiging van 105 omwonenden, waaronder 90 actieve kerkgangers. Inmiddels hebben 20 bewoners hun steun ingetrokken, maar volgens Kusuma blijft het aantal steunbetuigingen boven het wettelijke minimum zoals vastgelegd in het gezamenlijke besluit van twee Indonesische ministers uit 2006.

De Joint Ministerial Decree bepaalt dat voor het oprichten van een gebedshuis minstens 90 handtekeningen van gemeenteleden en 60 van omwonenden nodig zijn. Daarmee is de Toraja-kerk formeel in haar recht, zo stelt Kusuma. Toch blijft de weerstand aanhouden.

“We willen een open dialoog met de inwoners, de overheid en onze kerkgemeente", zegt Kusuma. “We willen de bezwaren horen. Want als alle vereisten zijn vervuld, waarom blijft de afwijzing dan bestaan?”

De kwestie krijgt inmiddels bredere aandacht. Mensenrechtenorganisaties en religieuze leiders roepen op tot een vreedzame oplossing, gebaseerd op rechtvaardigheid en wederzijds respect. Zij wijzen erop dat de vrijheid van godsdienst een grondrecht is, verankerd in de Indonesische grondwet van 1945.

De situatie benadrukt de spanningen die christelijke minderheden in Indonesië nog altijd ervaren. De Toraja-kerk, een protestantse geloofsgemeenschap afkomstig van het eiland Sulawesi, probeert al jaren voet aan de grond te krijgen buiten haar traditionele regio.