Ik heb het mijn vriend eens persoonlijk verteld en ik ga dat nu ook hier doen: door Henk heb ik mijn geloof behouden. 

Kort nadat ik gedwongen werd publiekelijk uit de kast te komen en alle steunpilaren onder mijn jonge leven vandaan werden geduwd, stuurde Henk mij een berichtje.  
Of ik het leuk zou vinden eens een kopje koffie te drinken. Ik was nog nooit zo zenuwachtig. Op een terrasje zitten met een christen. Zou ook hij...  
Nee, ik wilde het niet geloven. Dus ik ging. In de trein naar Deventer brak het angstzweet mij uit. Zou ik teruggaan? Nee, ik ging door. Op station Deventer stapte ik uit. Henk kwam uit Apeldoorn.  
Daar kwam Henk. In zijn rechterhand een tasje. Hij liep wat scheef. Hij zwaaide zijn linkerarm omhoog en zwaaide.  
Ik ontdooide onmiddellijk. Henk liep naar me toe en omhelsde me. ‘Fijn je te zien, kerel!’ Tranen brandden achter mijn ogen. Henk was zoals ik dacht dat hij zou zijn. De beminnelijke, grijze duif dacht ik later en ik moest glimlachen.  

Op een terrasje in hartje Deventer verknoopten onze harten zich. ‘Je bent de eerste, Henk’, zei ik. Hij wist precies wat ik bedoelde. ‘Ja joh, en vergeet nooit dat Gods plan met jouw leven nog helemaal niet af is.’  
Nieuwe tranen. 
Op het station draaide Henk zich nog een keertje om. Hij zwaaide weer. Stapte in de trein, terug naar Apeldoorn. 
Ook ik ging naar huis.  
‘k Voelde me geliefd, gezien. 

Toen ik Henk vroeg om een voorwoord te schrijven voor mijn boek ‘De veilige kerk’, zei hij: ‘Ik vind het spannend, maar ik ga het doen.’ 
Tijdens de boekpresentatie in Zwolle zat Henk op de eerste rij. Voor de microfoon vertelde hij nog iets, in drie punten. Henk hield van drie punten, het liefst zo puntig mogelijk. Korte zinnen. Als deze.  
‘Tsjonge John, hoe krijg je toch zo’n allegaartje bij elkaar’, zei hij toen de avond voorbij was. ‘Wat een veelkleurigheid.’  
Henk hield van veel kleuren.  

Henk kwam eens bij ons thuis in Almelo, samen met de evangelische voorganger Wieger Sikkema. Hij bracht een boekje mee. Zelf geschreven. Over een vijgenboom. Henk en Wieger wilden graag nadenken over een event waar het thema geloof en LHBTI centraal zou staan. 
‘Zullen we maar es gaan bidden’, zei Henk aan het einde van veel gepraat. Hij sloot zijn ogen, opende zijn handen. ‘Heer, laat ons kijken zoals U kijkt.’  
Die zin vergeet ik nooit meer.  

Het event kwam er. Elsbeth Gruteke zou het event leiden. Er waren dominees, ‘zware’ en ‘lichtere’.  
Henk ook. De zaal zat vol. Henk sprak een gebed uit aan het begin. Hij werd geholpen het podium op te komen. En hij werd geholpen weer terug te komen bij zijn stoel in de zaal.  
In de vergaderzaal waar sprekers samenkwamen, werd gebeden. Ook Henk bad. Met een gebroken stem. Je hoorde zijn tranen. Met die tranen opende zich de hemel. Tot in mijn vezels voelde ik dat LHBTI'ers voor Henk geen onderwerp waren, maar mensen van vlees en bloed. Mensen, door God bemind, stuk voor stuk.  
Ik zag nog helderder waarom Henk de moeite nam om met de trein van Apeldoorn naar Deventer te gaan om mij te zien...  
Voor Henk telde het gebutste, het gehavende. Alsof Henk dacht: bij hen wil ik zijn, de rest redt zich wel.  

Weer later ging ik op de koffie bij Henk in Apeldoorn. Hij zat op de bank. We spraken open over zijn hersenschimmen.  
Mijn vader leed aan hetzelfde (en werd 71) en we konden praten over waar we samen ervaring mee hadden. Hij vanuit de schimmen zelf, ik als bijstander.  
We namen afscheid van elkaar.  
Het was onze laatste keer. 

Een man met een hart van goud is heengegaan.  
Een man die graag als een megafoon goede woorden verspreidde én die zijn liefde gaf in de schaduwen van de openbaarheid.  
Bij Henk ging verbinding voor het standpunt. 
Bij Henk mocht je thuiskomen. Jezelf zijn. 

In gedachten ben ik bij zijn vrouw, kinderen en familie.  
Moge de troostrijke gedachten aan Henks kostbare nalatenschap meegaan in de tijd die voorligt. Het is een groot verdriet.  
Tegelijkertijd mogen we treuren als mensen vol hoop. Henk is thuis. 

Welkom thuis, Henk!  
Tot straks! Zet de stoel maar vast klaar. 

John Lapré was jarenlang actief als spreker tijdens christelijke events. Hij is werkzaam als beroepsmilitair bij het ministerie van Defensie. Klik hier om de website van John Lapré te bezoeken.