Een jonge vrouw, in de kracht van haar leven. Zo voelde Eline zich, toen ze in 2012 op het punt stond te trouwen met Niek. Het huwelijk volgde, maar stond in een heel ander perspectief. Niek had botkanker. “Het moment dat ik hoorde dat Niek ziek was, vergeet ik nooit. Hij liep coschappen (als student geneeskunde doe je ervaring op in een ziekenhuis, red.) en ging tijdens zijn coschap orthopedie door de MRI-scan, omdat er een bobbel op zijn been zat. Het bericht overspoelt het je, maar je blijft sterk en gaat door naar de gesprekken met artsen die dezelfde dag plaatsvonden. Maar de volgende dag word je wakker en weet je niet hoe je de dag moet doorkomen”, vertelt ze. Toch kreeg ze samen, juist in die periode, kracht van hun God. “Dan baden we: ‘Mogen we kracht krijgen voor deze ene dag?’ We keken niet meer naar de lange termijn. En God troostte. Hij sprak tot ons en gaf door Zijn Woord steeds opnieuw moed om door te gaan.”

Lijden staat vast
Op de zomerschool van de Driestar, een week voor young professionals, zal ze haar verhaal delen. Een week waarin diverse sprekers het perspectief van de coronacrisis in hun verhaal verwerken. “De ziekte en het verlies van mijn man heeft mij gevormd. Heeft me geleerd dat lijden en verdriet onderdeel zijn van het leven van een christen", deelt Eline. “We lezen dat ook op zoveel plaatsen in de bijbel. Toch zijn we er weinig mee bezig, omdat we in onze westerse maatschappij gericht zijn op succes. Daarom vind ik het belangrijk om tijdens de zomerschool met deelnemers in gesprek te gaan over de realiteit van het leven. Deze coronacrisis laat ons allemaal zien dat het zomaar anders kan gaan. Zoeken we daarin ook naar Gods leiding en wat Hij ons daarin wil leren?”

De ziekte van haar man Niek ging op en neer. Hij werd een jaar behandeld, en was daarna schoon. Zelfs toen de ziekte na verloop van tijd terugkwam, werd hij succesvol behandeld. Tot het moment kwam dat er geen genezende behandeling meer mogelijk was en ze de boodschap kregen dat hij niet meer beter zou worden. “We hebben heel sterk ervaren dat de Heere bij ons was op dat moment. We kregen innerlijke rust en zeiden tegen de dokters: ‘God zal voor ons zorgen’. Tweeënhalf jaar na hun huwelijk haalde de Heere Niek thuis. “God droeg ons door zijn overlijden heen, Hij gaf de kracht om Niek los te laten.”

Niet bezorgd, wel voorbereid
Haar verhaal moet geen lofzang op haar eigen leven worden, benadrukt Eline in ons gesprek. Wel wil ze haar levensgeschiedenis vertellen om anderen te wijzen op de aanwezigheid van pijn en lijden. Of je je kan voorbereiden op zo’n moment? Dat heeft twee kanten, zegt ze. “Aan de ene kant hoef je niet bezorgd te zijn over de dingen die er nog niet zijn. Je kan geen pijn vooraf nemen. Als christen dienen we ons echter over te geven aan Gods doel met ons leven. Onze eigen wil en verwachtingen van het leven los te laten en oprecht te zeggen: 'niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde'. God bestuurt elk detail van ons leven. In die diepe overtuiging kunnen we onszelf wel oefenen. Door juist ook in periodes dat het goed gaat op te merken hoe de Heere alles leidt."

“Wanneer je juist in de tijd dat het goed gaat, mag je leven vanuit het besef dat de Heere alle dingen leidt en bestuurt, dan kun je ook Gods leiding meer zien en accepteren op het moment dat het verdriet komt”, zegt Eline. Ze heeft weinig ‘waarom-vragen’ over het verlies van haar eerste man, ze kon God door de wonden heen zien. “God heeft die vragen voor mij weggenomen. Door Zijn Woord heeft Hij laten zien dat Hij uit liefde Zijn weg is gegaan en het deed om mij dichter bij Hem te brengen. En voor Niek was deze weg uiteindelijk ook het beste. Want wat is er beter dan bij God te zijn? Ik weet echter ook dat mensen veel kunnen worstelen als God dat niet laat zien.”

Appartement en baan
God zorgt, ook op praktisch vlak, merkte Eline. “Toen wij een appartement zochten, wisten we niet van Nieks ziekte. In Gouda zijn er veel flats zonder lift, maar in de flat waar wij gingen wonen was er wel een. Bijzonder, want op die manier kon Niek ook in ons huis zijn tijdens zijn ziekte. Daarnaast kreeg ik in de tijd van de constatering van zijn ziekte een prachtige baan aangeboden. Het leek mij echter niet het moment om over te stappen. Toen alle belemmeringen die ik zag werden weggenomen heb ik het toch gedaan, omdat ik voelde dat de Heere me die weg wees. En daar ben ik nog altijd dankbaar voor: ik heb een werkgever gehad die mij in al die jaren de kans gaf mijn werk te doen, maar als Niek het nodig had, kon ik bij hem zijn. Vlak voor hij overleed, zei mijn werkgever: ‘Of ik neem je pasje in, of je komt niet meer. Het is nu belangrijk dat je thuis bent.’ 

Iedereen worstelt met moeilijke dingen in het leven, dat is ook wat Eline tegenkwam in de tijd die volgde. “Mensen delen makkelijker en kunnen zich beter met je vereenzelvigen wanneer alles niet voor de wind gaat. Relaties verdiepten zich. Kwetsbaarheid en lijden maakt ons menselijk. Zoals het ook de Heere Jezus menselijk maakte. Hij was veracht, een Onwaardige in de ogen van velen. Maar daardoor was er voor lammen, blinden en uitgestotenen in de maatschappij geen belemmering om tot Hem te komen. Iets delen van je eigen verdriet geeft anderen de mogelijkheid om dichtbij te komen.” 

In 2018 trouwde Eline opnieuw, pas kreeg ze samen met haar tweede man zelfs de zegen van een kindje. “God kan het ten goede keren”, ziet ze. “Hoe immens groot het verdriet voor ons ook was, Niek is nu beter af. Hij leefde met God voordat hij ziek werd. We hadden een bodem onder ons verdriet.” Het kindje werd onlangs gedoopt, “de dominee noemde dat een teken van Gods goedheid. Wij meten Gods goedheid vaak af aan wat we krijgen. Maar God is oneindig goed in Zichzelf. Daar kun je je in blijven verwonderen. Ook op de puinhopen van je leven. Hij weet volmaakt wat Hij doet. Daaruit mag je leven. Je door het aardse leven worstelen vanuit een vol vertrouwen, dat er, als je de Heere dient, een veel betere toekomst wacht. Een eeuwige toekomst. Tot eer en glorie van Zijn Naam.”