Haar man Wesley zit vast voor een overval. “Ik zag het direct”, zegt ze over de foto in de krant. “Hij had een sjaal om en een muts op, maar ik zag het aan de ogen: dat was Wesley.” Rachel is kort daarvoor bevallen van hun zoontje Sam, als ze in het regionale dagblad de foto van de overvaller van de supermarkt ziet. “Jij hebt die overval gepleegd, dat kan haast niet anders.” Maar Wesley ontkent en blijft ontkennen. Ook tegenover de politie, die hem een paar dagen later oppakt en na drie dagen weer moet laten gaan.

Rachel en Wesley zijn in hetzelfde dorp opgegroeid, ze zaten zelfs bij elkaar op de basisschool. In hun tienerjaren slaat de vonk over en 6 jaar later kopen ze samen een leuk huis in het dorp. Het geluk lijkt compleet als ze vader en moeder van de kleine Sam worden. Tot die ene foto opduikt. Het laat Rachel niet los. “Ik ben zo aan het piekeren gegaan, ik was bang dat Wesley vast kwam te zitten en dat ik het kindje zou verliezen. Daardoor kreeg ik een postnatale depressie en een psychose.”

Arrestatie 
Behalve de psychische problemen blijft het twee jaar rustig in het jonge gezin. Maar dan gebeurt waar Rachel al zo lang bang voor was: de bel gaat. Hard. “Ik rende echt naar de deur. Als ik ‘m niet open had gedaan hadden ze hem ingetrapt, zo waren ze aan het bonken. Politie. Ik werd gearresteerd, omdat ik verdacht werd van heling en als informant van de overval op de supermarkt. Toen vroegen ze of Wesley er was. Ik zei: ‘jawel’. Hij kwam naar beneden en werd ook gearresteerd.

Voor de overval op de supermarkt en een aantal andere inbraken.” De verdenking tegen Rachel is al snel van de baan, maar Wesley wordt overgebracht naar het huis van bewaring en veroordeeld tot gevangenisstraf. Over 2 maanden mag hij elk weekend met verlof, daarna komt hij waarschijnlijk helemaal thuis, het eerste halfjaar nog wel met enkelband.

Niet makkelijk 
Rachel is een stevige meid. Ze klaagt niet, maar pakt aan wat nodig is. Zoals de financiën. “Wesley betaalde altijd de rekeningen en nu kreeg ik de ene brief na de andere, ik zat met m’n handen in het haar. Dus toen ben ik zelf begonnen met opschrijven hoeveel geld ik kreeg, welke rekeningen er waren en wat ik overhield.” Zo lukt het haar om ondanks een klein inkomen de financiën op orde te houden. In het dorp weten veel mensen wat er gebeurd is, toch is dat voor Rachel nooit een groot probleem geweest. Maar, als het om hun zoontje gaat blij kt het lastiger. “Hij ging voor het eerst naar de peuterspeelzaal en ik dacht: laat ik er maar eerlijk over zijn. Maar de juffen schakelden direct een toezichtinstantie in. Ik wilde dat niet, dat was ook nergens voor nodig. Toen heb ik Sam op een andere speelzaal gedaan, daar heb ik het niet meer verteld.”

Al snel na de arrestatie van Wesley nam Rachel het initiatief om hulp te zoeken bij Gevangenenzorg Nederland, die ook steun biedt aan de familieleden van gevangenen. . “Ik had natuurlijk wel hulp, maar ik wilde mensen die mij echt begrijpen en een luisterend oor bieden. Iemand die me niet veroordeelt om wat Wesley gedaan heeft.” Vrijwilligster Susan betekent veel voor Rachel. “Ik leef echt naar haar bezoeken toe, dat ik m’n verhaal weer kwijt kan. We praten over de opvoeding van Sam, over dingen die ik moeilijk vind, over Wesley z’n weekendverlof. Zo begint ons leven weer wat op orde te komen.”

Het verhaal van Rachel verscheen eerder op de website van Gevangenzorg Nederland en is met toestemming overgenomen door Cvandaag.