*Vanwege veiligheidsredenen is onderstaand, waargebeurd verhaal anoniem gemaakt. De vrouw op de foto is ook iemand anders. (Beeld: Shutterstock)

Oorlog maakt veel kapot: mensen raken gewond of sterven en gebouwen raken verwoest door kogels en bommen. Maar naast deze zichtbare schade is er in een land als Syrië, dat al twaalf jaar in oorlog is, nog veel leed dat onzichtbaar blijft. Oorlog zorgt voor trauma’s bij alle inwoners. Dit mondt helaas ook uit in huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderen. In Syrië bijvoorbeeld zijn dit jaar zo'n 8,5 miljoen meisjes en vrouwen misbruikt.

Tearfund ondersteunt een centrum dat vrouwen opvangt en hen onder meer traumazorg en juridische ondersteuning biedt. Eén van de vrouwen in dit centrum vertelt haar verhaal.

Van huis naar huis
“Ik was negen jaar oud toen de de eerste gevechten in 2011 uitbraken. Al snel zijn we ons huis ontvlucht. In de jaren die volgden sliepen we afwisselend bij mijn oom, tante, grootouders of bij vrienden van mijn ouders. We waren blij dat we een dak boven ons hoofd hadden, maar het van huis naar huis gaan, die constante veranderingen, maakte het loodzwaar.” 

Huwelijk
“Twee jaar geleden werd ik door mijn vriend ten huwelijk gevraagd. Ik zei ‘ja’ omdat ik hoopte dat ik door met hem te trouwen eindelijk een nieuw leven kon beginnen. Weg van de moeilijke omstandigheden waarin we leefden. Ik was negentien en verliefd en de eerste twee weken leefde ik op een roze wolk. Maar al snel ontdekte ik dat mijn man drugs gebruikte. Op een gegeven moment deed hij dat ook gewoon bij ons in huis, in bijzijn van familie en vrienden. Als ik er iets over zei, sloeg hij me en schreeuwde hij dat als ik er last van had ik maar terug moest gaan naar mijn ouders. Ik was inmiddels zwanger van mijn zoon.”

Vernedering en schaamte
“Twee dagen na de bevalling betrapte ik mijn man met een andere vrouw. Hij bleek er zelfs meerdere relaties op na te houden. De vernedering en schaamte die ik voelde, waren verschrikkelijk. Ik begon langzamerhand te geloven dat mijn leven voor altijd zo zou blijven, totdat ik in aanraking kwam met een vrouw van de kerk hier in de buurt.” 

Herkenning
“Ik bevond me echt op een dieptepunt en de vrouw vertelde over het centrum waar de levens van vrouwen radicaal veranderd waren. Ik besloot eens een kijkje te nemen. Tijdens een sessie die ik mocht bijwonen, ging het over de verschillende soorten geweld. Het raakte me diep, want ik herkende zoveel van wat daar verteld werd. Ik bleek niet de enige te zijn van wie de thuissituatie zo zwaar was.”

Keerpunt
“Dit is nu acht maanden geleden en er is sindsdien veel gebeurd. Tijdens een van de sessies in het centrum moest ik een lijstje maken van de positieve én van de negatieve kanten van de relatie met mijn man. Het lijstje met negatieve kanten was zoveel malen langer en wreder en door dat zo zwart op wit te zien was voor mij echt een keerpunt. Het was alsof ik erkenning kreeg voor datgene wat mij was aangedaan, alsof mijn gevoelens, pijn en tranen geaccepteerd werden. 

Op dat moment besloot ik definitief mijn man te verlaten en van hem te scheiden. Ik ben teruggegaan naar mijn ouders en sindsdien woon ik bij hen in, samen met mijn zoon, mijn broer en zijn vrouw. Hoewel ik blij ben dat ik niet meer in de giftige omgeving van mijn ex-man leef, is het leven als alleenstaande moeder nog steeds moeilijk.”

Sterker
“Dankzij de zorg in het centrum ben ik de afgelopen maanden sterker geworden. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen en geleerd hoe ik met de uitdagingen waar ik mee te maken heb om kan gaan. Ook kreeg ik daar de mogelijkheid om een opleiding tot verpleegkundige te beginnen.”

Dromen
“Het centrum geeft me een gevoel van veiligheid. Voordat ik daar kwam, kon ik echt bij niemand terecht en had ik niemand om mee te praten. De mensen van het centrum helpen mij weer op te krabbelen en te bouwen aan een beter leven. En heb ik in het centrum hechte vriendschappen kunnen sluiten met vrouwen die hetzelfde mee hebben gemaakt als ik. Na alles wat ik heb meegemaakt, ervaar ik dit alles echt als een geschenk van God. Hij heeft mij niet in de steek gelaten. Ik droom ervan om later verpleegkundige te zijn en voldoende werk te hebben om te kunnen zorgen voor mijn zoontje.”

Te veel vrouwen in oorlogsgebieden krijgen te maken met huiselijk geweld. Tearfund ambassadeurs Elly Zuiderveld, Mirjam van der Vegt en Pearl Jozefzoon vragen speciaal aandacht voor hen, die dat zelf om veiligheidsredenen niet kunnen. Geef deze kerst vrede aan hen die in stilte lijden.