In de verte hoort ze iemand roepen dat zij en haar man, Shafqat, worden beschuldigd van godslastering. Ze zijn zich van geen kwaad bewust. Beiden worden ze opgesloten. Maar niet voor ze Shafqat flink gemarteld hebben. De littekens zijn nu, negen jaar later, nog steeds zichtbaar.

Dan volgt de rechtszaak. En het vonnis. "We kregen beiden de doodstraf opgelegd." Op het moment dat de rechter de woorden uitspreekt, valt Shagufta flauw. Acht lange, eenzame jaren in de dodencel volgen. Al die jaren leeft ze verwijderd van haar man en vier kinderen, op een paar vierkante meter.

"Het was zo’n traumatische ervaring, ik kon alleen maar bidden."

Momenten van wanhoop en angst wisselen zich af met uren van gebed. Shagufta weet vol te houden, omdat ze ervaart dat God dicht bij haar is. Ze bidt zoveel, dat het zelfs de bewakers begint op te vallen. "Eén van de bewakers, zelf moslima, vroeg zelfs of ik voor haar wilde bidden. Daarna was ze veel vriendelijker voor me."

"Op een dag vertelde ik aan God - en ook aan enkele bewakers - dat ik de smaak van appels en druiven zo miste. Diezelfde dag kwam er een christen op bezoek om me te bemoedigen. In zijn tas had hij druiven en een paar appels voor me meegebracht. God verhoorde mijn gebed!"

Vorig jaar zijn Shafqat en Shagufta vrijgelaten en als gezin herenigd. SDOK mocht hen onlangs ontmoeten op een geheime locatie in Europa. Vanwege hun geloof in Christus staat er namelijk nog steeds een prijs op hun hoofd.

"Dat wij hier nu kunnen zitten, is niets minder dan een wonder van God."

Foto: EO Visie/Ruben Timman