De stokdove, maar fanatieke zanger.
“Een herinnering die ik nooit zal vergeten is dat één van mijn cliënten stokdoof was. Hij vertelde zoveel leuke verhalen terwijl hij niet kon horen. Wat hij wel goed kon was liplezen. Hij kon ongeveer begrijpen wat mensen tegen hem zeiden.  

Zijn moeder zong altijd liederen van Johannes de Heer en dat is hem altijd bijgebleven, vooral het lied: ‘Daar ruist langs de wolken een liefelijke naam’. 

Er was een zangmiddag in het tehuis georganiseerd en uiteraard was deze meneer ook van de partij. Daar werd het lied ‘Daar ruist langs de wolken een liefelijke naam’ gezongen. Toen dit lied werd ingezet, begon meneer luidkeels mee te zingen. Zingen dat kon hij wel. Meneer had namelijk op een mannenkoor gezeten en dat liet hij goed horen! 

Een paar coupletten verder bleef hij maar luidkeels zingen, totdat hij werd aangestoten door één van zijn huisgenoten. “Meneer, we zijn allang klaar met zingen hoor!”. Maar doordat hij zo doof was had hij dat niet gehoord. Meneer kon er zelf gelukkig hard om lachen!”

‘Kom tot de Vader’
"Nadat ik klaar was met het verzorgen van de mevrouw en ik in staat was om de deur uit te lopen, vroeg mevrouw: “Wil je samen met mij bidden?” Ik moest even schakelen, maar daar was nauwelijks tijd voor, want mevrouw sloot meteen haar ogen en vouwde haar handen samen. Ondanks dat ik een snel gebed moest opzeggen en er geen tijd was om voor te bereiden, nam ik plaats naast het bed van mevrouw, vouwde mijn handen en sloot mijn ogen. Dat was zo mooi, maar tegelijk ook heel moeilijk, omdat deze mevrouw elk moment thuisgehaald kon worden door haar ‘Hemelse Vader’."

Warme zorg tot het einde toe.
“Ik kwam altijd bij een meneer om hem te helpen/verzorgen met eigenlijke alle dingen die hij niet meer zelfstandig kon. Deze meneer was best stil en zou ook niet snel uit zichzelf gaan praten, je moest zelf beginnen met praten voordat hij wat zou zeggen. Toch kon ik het erg goed vinden met deze meneer. Op een gegeven moment kwam hij erg slecht te liggen en had niet lang meer te leven.” 

“Bent u bang om te sterven?", vroeg ik. Het antwoord van de meneer was: “Ja, eigenlijk best wel ja.” Door mijn vraag kwamen we uit op een gesprek over het geloof. Hij wist wel waar hij heen zou gaan maar toch zag hij erg op tegen de dood. 

Ik kreeg het gevoel alsof God tegen mij zei: ‘Doe iets voor deze meneer’. Toen vroeg ik aan hem: "Zal ik een lied voor u zingen?’" "Ja, graag", was zijn antwoord. Ik ging op het randje van zijn bed zitten en begon een opwekkingslied te zingen. Het lied wat ik zong was ‘De kracht van Uw liefde’. 

Terwijl ik dit lied aan het zingen was, kwam er familie van deze meneer binnen. De familie wist natuurlijk niet dat ik dit aan het doen was. Ze begonnen te huilen: ze vonden het een erg mooi gebaar. Na een tijdje zag ik op het gezicht van deze meneer een glimlach verschijnen, als blijk van waardering. Een tijdje later is deze meneer overleden.

Onrust
"Op de afdeling waar ik aan het werk was, woonde een bewoonster die bijna blind was. Door haar blindheid en haar dementie ontstond er veel angst bij haar. Die angst uitte zich in krabben, slaan en schreeuwen. Totdat we erachter kwamen dat mevrouw steeds vaker op bed ging liggen en zich daar veiliger leek te voelen. De angst was niet helemaal weg, ze schreeuwde nog steeds. Ik kwam erachter dat wij mevrouw, als ze op bed lag, veiligheid konden bieden door een arm om haar heen te slaan. Om even voor jullie een beeld te vormen, ik zat op mijn knieën voor een laag-laag bed (dus ook met een zeer kromme rug) met een arm om de bewoonster heen. Door met mevrouw te bidden en psalmen te zingen, kwam ze tot rust. Je zag de bewoonster voor je ogen ontspannen. Deze ervaring, de zichtbare kracht van het gebed, zal ik nooit vergeten. En ondanks het krabben, slaan en de aanhoudende onrust, had mevrouw een speciaal plekje in mijn hart.

Ben jij benieuwd naar het werk in de zorg? Operando zoekt medewerkers! Kijk hier voor de vacatures.