"Stel, je belt bij iemands huis aan waar net een vader of moeder overleden is en een kind doet de deur open. Zeg dan niet: 'Fijn je te zien, maar kan ik even met je moeder of vader praten?' Zij is ook haar vader of moeder verloren. Vergeet alstublieft de kinderen niet, zij zijn de vergetende rouwenden. Zoals kinderen liefde ervaren, zo ervaren ze rouw. Dat geldt zelfs voor het kleinste baby'tje. Ook al kunnen ze nog niet praten, ze voelen toch de emoties van rouw en ze drinken het in als een spons.

Het komt eruit als ze drie, vier, zes, acht of elf jaar zijn. Kinderen moeten niet afgeschermd en afgezonderd worden, maar zij moeten meelopen. Meelopen in het hele ziekteproces, in alle aspecten van de voorbereidingen op de begrafenis en zij moeten in alles van de begrafenis meedoen.

Dan zijn er kinderen die vragen: 'Papa, mag ik een tekening maken voor mama en in de kist leggen? In de kist van Melanie (de eerste vrouw van ds. Vergunst die op 29-jarige leeftijd overleed, red.) liggen vijf tekeningen en twee teddyberen. Voordat we de kist sloten, hebben zij dat erin gelegd. Voor mijn kinderen was dat zo belangrijk. Neem ze mee in het rouwproces. Ik heb gezien dat mijn kinderen dat zelfs nog beter deden dan ik. Scherm ze niet af, want ze horen er bij."

In onderstaande video is het fragment uit de lezing van ds. A. T. Vergunst terug te zien. Onderstaande beelden zijn afkomstig van het YouTube-kanaal Evangelie Herauten. Op dagelijkse basis plaatst dit kanaal preekfragmenten van overwegend reformatorische predikanten uit verschillende kerkverbanden.