Drie weken wachten
Nadat dokter Wolf in Kwamalasamutu een groot aantal mensen heeft behandeld, kom ik voor een dilemma te staan. Er willen graag twee mannen mee terug naar de stad Paramaribo. Hun vrouwen staan op het punt om te bevallen. Zij zijn al drie weken eerder naar het ziekenhuis in de stad gebracht, omdat complicaties werden verwacht. Die volle drie weken wachten de mannen al op vervoer naar de stad. Dit geeft helaas een goed beeld van de mogelijkheden in het binnenland van Suriname. Wegen, laat staan straten, zijn er bijna niet. Lopen of varen naar de stad is onmogelijk. Hun enige optie is het vliegtuig.

Dilemma’s 
“We kunnen maximaal één van hen meenemen, dokter, anders zijn we te zwaar. Want, we moeten óver die bomen daar, niet erin.” Ik wijs naar een boomketen die zijn toppen omhoog naar de hemel strekt. Een zwaarder vliegtuig betekent een langere klim, die in dit geval ín de bomen zou eindigen. Beide mannen meenemen, is dus beslist geen optie. Zelfs de ene is al een risico als we in het volgende dorp onverwacht nog een patiënt aan boord moeten nemen. Volgens de dokter zou er geen extra patiënt moeten zijn: “Laten we maar een kans nemen, dan helpen we in ieder geval één van de mannen.”, antwoordt hij. Goed, maar hoe moet ik hier ooit beslissen? Na kort na te denken, geef ik aan dat de lichtste persoon mag instappen. Dit zijn heel lastige keuzes als piloot.

Patiënt, liggend!
Na alles en iedereen ingeladen en één persoon teleurgesteld te hebben, stijgen we op richting Tepoe. Eenmaal geland wacht ik bij het vliegtuig, met een schuin oog naar de regen die in de verte aankomt. Even later keert dokter Wolf terug: “Piloot, we hebben een patiënt, liggend!”. Oh nee! Een extra stoel zou nog kunnen vanaf hier – we zijn inmiddels lichter en daarom kan ik meer kilo’s meenemen  – maar nu is het ook nog liggend. “Hebben we het toch verkeerd ingeschat”, concludeert de dokter. Beiden zitten we te broeden over een oplossing.

Als het niet gaat zoals het moet…
Ineens schiet mij een uitweg te binnen die mijn oud-collega en instructeur eens heeft verteld. Eentje die niet in het boekje staat. Ik vraag hoe zwaar en hoe lang de patiënt is. Voor een antwoord moet ik zelf maar in de polikliniek gaan kijken en loop met de dokter mee. Daar ligt in een bed een heel oude, kleine mevrouw die ons hulpeloos aankijkt. Ik heb medelijden met haar, maar zie ook dat dit wel moet passen. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Kortom stel ik voor dat we het matras dat standaard in het vliegtuig ligt wat verder naar achteren leggen, zodat er nog net één extra stoel voor kan. Aangezien de patiënte erg kort is, moet het net passen. De extra stoel kan weer door de man worden bezet wiens zoon of dochter wellicht à la minuut wordt geboren, in de stad honderden kilometer verderop…

In de stromende regen 
De dokter is het met mijn voorstel eens en we gaan aan de slag. Terwijl ik het vliegtuig ombouw gaat het regenen. Natuurlijk. In de stromende regen wordt oma – zoals de dokter haar noemt – op een plank van de kliniek naar het vliegtuig gebracht en door de grote zijdeur in het vliegtuig overgeheveld op het matras. Oma geeft geen krimp, ondanks al het gesjor. Taaie mensen hoor, in Suriname! Eindelijk ligt ze goed. De rest klimt over haar heen, en als iedereen zit, doe ik de deur voorzichtig dicht. Het past allemaal precies én binnen de veiligheidsmarges. Dank de Heere! Helemaal doorweekt stap ik tenslotte ook in en doe een gebed voor de patiënte en deze vlucht. Ik start het vliegtuig en stijg op in de regenbui. Veilig in de stad aangekomen, wordt oma nogmaals overgelegd van het matras op een brancard en per ambulance direct naar het ziekenhuis gebracht. Eind goed al goed. Nu nog hopen dat zij geholpen kan worden en dat ik de juiste man heb meegenomen naar de stad, en de andere vrouw niet eerst gaat bevallen… 

Draag jij bij aan deze belangrijke ziekenhuisvluchten? Ambulancevluchten en politochten zoals deze kunt u mogelijk maken met een gift van €100.