Keilah: "Ik mis mijn klasgenootjes"
Keilah is 11 jaar en woont in het dorpje Batu Putih in Indonesië. Als gevolg van de pandemie verloor haar vader zo’n anderhalf jaar geleden zijn baan in de visserij en moet Keilah zich door haar schoolwerk heen ploeteren zonder begeleiding van school of haar klasgenootjes om zich heen.
Vader Juandris is nu veel thuis. En hoewel Keilah het fijn vindt om haar vader om haar heen te hebben, is het ook een zware tijd. Want geen werk betekent ook geen inkomen. En dat heeft weer gevolgen voor het kopen van maaltijden, het betalen van huur en andere kosten.
Vissen
Als de avond valt, trekt vader Juandris erop uit in een klein bootje. Hij probeert zelf zijn eigen maaltijden te vangen. En als het even kan iets te verkopen. Het is onvoorspelbaar en zwaar werk. De situatie van het gezin van Juandris is helaas geen uitzondering. In het Compassion-project waar Keilah bij hoort, is zo’n 90 procent van ouders hun baan kwijtgeraakt sinds de uitbraak van COVID-19.
Thuisschool
Volgens het VN-ontwikkelingsprogramma lopen kinderen het risico om de grootste slachtoffers te worden van de verwoestende sociale en economische impact van COVID-19. De gevolgen zijn van invloed op elk gebied van hun leven. Ook op onderwijs. Omdat de scholen gesloten zijn, moet Keilah thuis haar schoolwerk maken. En dat is erg lastig. Het gezin heeft namelijk geen smartphone en geen internet. Online leren is niet aan de orde. Haar vader wil haar graag helpen, maar worstelt zelf ook met de opdrachten omdat hij zijn school nooit af heeft kunnen maken. Keilah: “Ik mis school. Ik mis het om samen met andere kinderen in een klas te zitten en samen te werken.”
Lichtpuntjes
Sinds maart 2021, een jaar na de lockdown, is er een klein lichtpuntje in de schoolgang van Keilah: ze mag één keer in de week naar school om opdrachten in te leveren en nieuw werk op te halen. Zo kunnen kinderen die geen internet hebben toch enigszins bijblijven.
Medewerkers van Compassion proberen gezinnen als dat van Keilah wekelijks te bezoeken. Op deze momenten houden ze een vinger aan de pols en proberen ze waar dat lukt het schoolwerk te begeleiden. Ook brengen ze boodschappen mee. En dat is een enorme verlichting.
