‘Wanneer is deze middag voor jou …’ Ik zoek naar een geschikt woord, maar vind die niet. ‘… geslaagd?’ Het is even stil. ‘Ik bén er gewoon. Als ik iets voor iemand kan betekenen, is het goed. En ’s avonds bid ik voor iedereen die ik heb ontmoet.’ Ik
Toen ik zelf voor de eerste keer naar Israël ging, gold er een negatief reisadvies voor het noorden, maar konden we ‘gewoon’ naar Jeruzalem. Is het door die ervaring dat ik nu denk dat het wel zal meevallen? Er is altijd wel iets aan de hand. Samen b
‘Maar het is toch gewoon waar wat ik zei?’ zei een leerling in groep 7, nadat ik haar erop wees dat ze hardop zei wat ze ergens van vond. ‘Je hebt gelijk’, antwoordde ik, ‘maar onthoud dit: niet alles wat waar is, hoef je te zeggen.’ Daar had ik dan
Ik ben in Egypte. Ik luister naar de 35-jarige vrouw tegenover me. Ze was achttien toen haar moeder kanker kreeg. Haar vader zei toen tegen zijn vrouw: ‘Ik breng je alleen naar het ziekenhuis als je belijdt dat er geen God is dan Allah en Mohammed zi
Van de week vroeg ik voorzichtig aan een vriendin of ze een knuffel wilde. Vanwege de hoge coronacijfers was zij terughoudend. Net zoals een andere vriendin een dag later: ‘doe maar een elleboog’. Op zondag begroet ik voor de dienst allerlei mensen m
Daar zit ik dan. Voordat ik het hokje in mag voor de hoortest, stelt de audicien me een aantal vragen. Of ik vaak oorontstekingen heb gehad? Nee. Gehoorproblemen in de familie? Nee. Of ik gehoorschade heb opgelopen? Nee, ook al niet. Ik moet een beet
Wat heb ik nou te bieden dat de ziel van anderen kan voeden? Vanuit mijzelf heb ik niet veel meer te tonen onder de loep van deze schijnwerpersdan mijn eigen trots en onzekerheid,mijn hunkering naar de eer van mensenen mijn angst voor afwijzing.Laat
Ik hoor mezelf regelmatig zeggen dat mijn leven best een beetje saai is op het moment. Veel dagen zien er hetzelfde uit. Elke ochtend – zelfs op mijn vrije dagen – begint mijn daglichtwekker rond zes uur te shinen. Ik spring – meestal – vrolijk uit b
Of ik nog wegga deze zomer. ‘Af en toe een kort tripje, gewoon in Nederland.’, antwoord ik. ‘Weekendje Zeeland of zo. Niks bijzonders.’ In Zeeland zoek ik Tineke op. We zaten samen in de Gereformeerde Gemeente in Woerden. Rond mijn vijftiende besloot
Tante Mien had nauwelijks familie en kon steeds minder toen ze ouder werd. Dat vonden mijn broer Frank en ik zielig voor haar. Net zoals we het zielig vonden dat ze haar slaapkamer moest delen en nooit een moment voor zichzelf had. In de gezamenlijke
Drie dagen na Jezus’ dood lopen twee van zijn leerlingen van Jeruzalem naar Emmaüs. Het was ook nogal wat. Ze hadden zo gehoopt dat Jezus Israël zou bevrijden. Jezus is gestorven en begraven, en nu waren er vanmorgen vrouwen die hen versteld hadden d
