Op de achterkant van het boek ‘Afwijzing, oorzaak, gevolg en de weg tot genezing' staat dat de angst of de vrees om afgewezen te worden soms nog erger is dan de afwijzing zelf. Dat was ook uw ervaring toen u bijna met pensioen ging. Wat kunt u daarover vertellen?
“Op mijn 27e ging ik met mijn gezin naar België toe met het verlangen Gods Woord daar te prediken. Dat heb ik 40 jaar zowel als zendeling en predikant mogen doen. Ik was ook jaren voorzitter van de Bond van Vrije Evangelische Gemeenten in Vlaanderen. Als je je pensioen ziet naderen, moet je op zoek naar opvolgers. Tot mijn grote vreugde waren dat zeer bekwame Vlaamse mannen. Maar dat betekende wel dat ik een stap opzij moest gaan zetten, terwijl ik altijd gewend was om op de voorgrond te staan. Elke keer als ik ergens niet voor gevraagd werd, ervoer ik dat als een soort afwijzing. Maar dat vloeide ook voort uit minderwaardigheidsgevoelens waar ik tot mijn 27e mee worstelde. Die gevoelens van vroeger kwamen heel sterk op toen mijn pensioen eraan kwam.”