Zondagsrust leert ons vertrouwen op God

Het fenomeen rustdag dateert van net na de schepping. God was klaar met creëren en rustte van al Zijn werk, dat Hij gemaakt had. Het woord voor rust is shabath en betekent ook stoppen, eindigen. Aan zijn volk Israël droeg Hij op om de 7e dag te vieren en dan niet te werken, maar te rusten.

In het Nieuwe Testament gaat Jezus anders om met de sabbat dan men toen gewend was, onder het motto 'de sabbat is er voor de mens, niet de mens voor de sabbat' (Marcus 2:27). Het was toen van een feestdag verworden tot een dag vol risico's op overtreding van het Goddelijke gebod niet te werken.
De christelijke kerk heeft de zondag uitgeroepen tot rustdag en afhankelijk van de kerkelijke richting wordt rust geïnterpreteerd van 'naar de kerk en daarna pak je je dagelijkse leven weer op', tot 'twee keer naar de kerk en daartussenin doe je niet wat je doordeweeks ook doet, behalve familiebezoek'.

Labels:
• je mag op zondag niet werken
• de zondag is een dag die je aan God toewijdt door naar de kerk te gaan
• het maakt niet uit welke dag je een rustdag neemt, als je maar een dag apart zet
• het sabbatsgebod geldt nu niet meer, we hoeven dus geen rustdag te houden

Hoe je er ook tegenaan kunt kijken:
Naast de verhalen over Jezus, die volgens zijn tijdgenoten keer op keer het sabbatsgebod overtrad, wordt er in het Nieuwe Testament niet gesproken over een rustdag waar je je aan zou moeten houden. Over feestdagen en sabbatten wordt gezegd dat iedereen zelf moet weten wat ze daarmee doen (Kolossenzen 2:16).
In de brief aan de Hebreeën heeft de schrijver het over Gods rust binnengaan. Die rust wordt vergeleken met Gods rust op de zevende dag (4:4). God wist dat het klaar was, beter dan wat Hij gemaakt had was niet mogelijk. Hij kon met voldoening kijken naar wat Hij gemaakt had en daarvan genieten. Het scheppingswerk was volbracht.

De context van 'Gods rust binnengaan', is het volk van God dat uit slavernij bevrijdt, op weg is naar het beloofde land. Ondanks hun vrijheid lopen ze te mopperen op God, vertrouwen Hem niet en luisteren niet naar wat Hij zegt. Het gevolg is dat ze niet Gods rust kunnen binnengaan. Maar ook later, als ze wel in het beloofde land wonen, is er toch geen rust, omdat ze ongehoorzaam blijven.(4:11)
Er bestaat dus een koppeling tussen gehoorzaamheid en rust.

Die gehoorzaamheid is niet: exact doen wat de regels zeggen. Het is niet: je houden aan de wet, en voor de zekerheid nog een schepje er boven op; 'Je mag niet werken, dus ook niet iemand voor je laten werken, dus kopen we niets op zondag.'
Die gehoorzaamheid is wel: vertrouwen op God, Hem geloven zoals Abraham deed. God beloofde Abraham een zoon, maar Abraham en zijn vrouw waren op een gegeven moment te oud om nog kinderen te krijgen. Toch geloofde Abraham God, hij vertrouwde erop dat God zou doen wat Hij had gezegd. Abraham had rust. Hij hoefde niet meer te twijfelen en niet meer te proberen zelf oplossingen te bedenken om die belofte in te vullen. Hij hoefde ook niet meer te proberen God te verklaren, of zichzelf, omdat het beloofde uitbleef. Abraham wist dat hij wist dat hij wist dat God zou doen wat Hij beloofd had.

Dit is de rust die wij mogen ingaan. De rust van vertrouwen op de beloften van God. Wij mogen rusten in het 'Het is volbracht' van Jezus Christus. God heeft beloofd dat wij bevrijd zijn, vergeven, geheiligd, een nieuwe schepping. Niet omdat wij zo goed bezig zijn, maar omdat Hij daarvoor gezorgd heeft.

“Want Gods kracht werkt in ons. Die kracht is dezelfde sterke macht waarmee God Jezus weer levend maakte. En het is dezelfde macht waarmee Hij Hem in de hemelse plaatsen een plaats gaf naast Zichzelf. Nu is Jezus machtiger dan elke andere macht en kracht en gezag die je maar kan bedenken. En niet alleen in deze wereld, maar ook in de wereld die nog komt. God heeft Hem over alles de macht gegeven: Hij is Heerser geworden over alles wat er is. En Hij heeft Hem gemaakt tot het Hoofd van de gemeente. De gemeente is zijn Lichaam. En de gemeente is vol van Hem. Hij vult alles en iedereen helemaal met Zichzelf.” (Efeziërs 1:20-23 BB)

Wat kunnen we daar nog aan toevoegen? Laten we rusten van ons moeten. Laten we vieren dat we helemaal niks meer moeten en tot rust mogen komen omdat alles volbracht is. Iedere dag of één dag in de week, net wat je wil.

Bezoek hier de site van blogger Hetty Voogel.

Deel dit artikel op: