"Elke ochtend begin ik met gebed", vertelt ze. "Ik lees een stukje, herhaal wie ik wil zijn en wat mijn intenties zijn voor de dag. Zo houd ik focus." Wat voor haar begon als een gewoonte, is uitgegroeid tot een bron van rust. "Als ik leef zoals Jezus dat zegt, voel ik vrede. Soms ben ik blij, soms verdrietig. Die emoties horen erbij. Maar in Jezus heb ik mijn rust gevonden. Hij is mijn Handleiding."

Op zoek naar vrede
Rachel groeide op in een gelovig gezin, maar verloor dat geloof een tijdje uit het oog. "Ik had te weinig kennis over het geloof", vertelt ze. "En als je dan met niet-gelovige mensen omgaat en zelf onderzoek gaat doen, kun je gaan twijfelen: doe ik het wel goed, is dit echt de weg die ik wil lopen?"

In die periode ging ze breder zoeken. "Ik heb me ook verdiept in de islam", vertelt ze. "Ik vind het een ontzettend mooi geloof, met veel wijsheid en toewijding. Maar het is niet míjn geloof. Het verschil zit in Jezus."

Ze denkt even na. "In de islam is Jezus een profeet. Maar ik geloof dat Hij de Zoon van God is. Dat maakt alles anders, want als Jezus alleen een profeet zou zijn, dan zou Hij niet mijn Redder kunnen zijn. Hij is degene die mij laat zien hoe ik moet leven, hoe ik moet liefhebben. Als ik leef zoals Hij leefde, dan voel ik vrede. Dan klopt het."

Voor Rachel is dat geen theorie, maar dagelijkse werkelijkheid. "Elke keer als ik doe wat Jezus zegt, voel ik rust. Dat is wat ik al die tijd zocht. Ik dacht dat ik op zoek was naar geluk, maar eigenlijk zocht ik vrede en die vond ik in Hem."

Vergeving bij het water
Die ontdekking leidde tot een diep moment van overgave: haar doop. "Dat was zó emotioneel, vooral omdat mijn ouders erbij waren", zegt ze zacht. "Tijdens mijn zoektocht naar de islam vonden ze dat moeilijk. Daardoor ben ik zelfs een tijdje uit huis gegaan. Ik had het gevoel dat ze me niet vrijlieten in die zoektocht en dat deed pijn."

Lang worstelde ze met de vraag of ze haar ouders bij de doop moest uitnodigen. "Ik dacht: als ik dat doe, lijkt het alsof ik het voor hen doe. Maar ik wilde dit echt voor mezelf. En toen hoorde ik een stem, de Heilige Geest, die zei: ‘Rachel, dit is het moment dat je je ouders echt kunt vergeven, want je wordt opnieuw geboren.’"

Twee uur voor de doop pakte ze de telefoon. "Ik belde mijn ouders. Mijn moeder zei meteen: ‘We komen eraan.’ Ze stonden al klaar. Toen ze binnenkwamen, brak er iets open. Alle pijn, alle verwijten, alles liet ik los. Het was alsof ik op dat moment opnieuw begon. Niet alleen in mijn geloof, maar als dochter, als mens."

Ze pauzeert even. "Ik moest niet alleen mijn ouders vergeven, maar ook mezelf. In die periode had ik zelfs hardop gezegd dat ik niet meer in Jezus geloofde. Daar had ik zó veel spijt van. Tijdens de doop heb ik dat beleden, en ik vroeg om vergeving aan God, aan mijn ouders, aan mezelf. Het was het moment dat ik voelde: dit is genade. Dit is vergeving in zijn puurste vorm." Sinds dat moment ziet Rachel haar leven anders. "Alles wat ik heb, is niet van mij, maar van God", zegt ze. "Dus vraag ik me af: hoe wil Hij dat ik ermee omga? Dat bepaalt hoe ik leef, geef en deel."

Invloed met een doel
Met haar openheid is Rachel uitgegroeid tot een van de bekendere jonge influencers van dit moment. Toch ervaart ze dat niet zo. "Ik deel gewoon mijn verhaal. Mensen herkennen zich erin", zegt ze. "Gisteren nog kwam er een meisje naar me toe dat zei: ‘Ik vind het zo mooi wat jij in Zuid-Afrika doet. Jij hebt me geïnspireerd om ook een non-profitorganisatie te starten.’ Dat was voor mij echt een wauw-moment."

Haar organisatie in Jeffrey’s Bay in Zuid-Afrika biedt kinderen in de township (krottenwijk) elke dag een warme maaltijd en activiteiten. "Kinderen hebben er niet voor gekozen om in armoede te leven", zegt ze. "Dat raakt me. We hebben nu een huis waar ze kunnen eten, surflessen krijgen en even gewoon kind kunnen zijn. We willen hun wereld iets groter maken."

Golven, vechten en geloof
Tussen haar activiteiten door zoekt Rachel rust in de natuur. "Surfen vind ik geweldig", zegt ze. "Geen telefoon, geen afleiding, alleen jij en het water. Het is vrijheid." Toch is er ook die andere kant: het kickboksen. "Dat is dubbel", geeft ze toe. "Jezus zegt: keer de andere wang toe, maar in de ring doe je het tegenovergestelde. Het blijft wringen, zeker toen ik iemand een dubbele gebroken kaak sloeg. Dat was niet mijn intentie. Maar het leert me ook iets over kracht en verantwoordelijkheid."

Diezelfde mentale kracht had ze nodig tijdens haar deelname aan het televisieprogramma Special Forces. "Je weet niet wat er over vijf minuten gebeurt", vertelt ze. "Je moet alles loslaten. En dat deed ik ook. Ik zei: ‘Heer, ik leg het in Uw handen.’ Daar leerde ik echt wat vertrouwen betekent. We hebben geen controle, het is puur overgave."

Jongeren en geloof
Rachel ziet in haar omgeving dat steeds meer jongeren openstaan voor geloof. "Ik denk dat iedereen op zoek is naar een kracht buiten zichzelf", zegt ze. "Lang was geloof iets ouds, iets waar je je bijna voor schaamde. Maar nu hoor je steeds meer jongeren zeggen: hoe mooi is het dat we kracht mogen putten uit God? Het mooiste is als je aan iemand kunt zien dat hij christen is, zonder dat diegene het zegt. Dat hoop ik ook uit te stralen."

‘Gelukkig heb ik ADHD’
Naast haar stichting schreef Rachel ook een boek: Gelukkig heb ik ADHD. "Het is gemaakt door iemand met ADHD, voor iemand met ADHD", zegt ze lachend. "Je hoeft het niet van begin tot eind te lezen. Blader gewoon naar wat je aanspreekt. Er zijn hoofdstukken over geloof, liefde, depressie, schooltijd en dus alles wat ik zelf heb meegemaakt."

Voor jongeren die zoeken naar rust of richting heeft ze een eenvoudige raad. "Praat met God alsof Hij naast je zit", zegt ze. "Je hoeft geen perfect gebed te hebben. Vertel Hem gewoon wie je wilt zijn, wat je verlangt, waar je bang voor bent. Begin maar gewoon met praten. Want daar begint de vrede."

Kijk hieronder het interview met Rachel terug in Hour of Power.