Er is wel degelijk naast de hemel ook de hel, maar deze kan nooit een laatste realiteit zijn. Mensen verblijven na hun dood korter of langer tijd (in het geval van iemand als Adolf Hitler een bijzonder lange tijd) in een plaats waar ze met de gebreken, tekortkomingen en fouten uit hun leven worden geconfronteerd. Daders moeten daar hun slachtoffers onder ogen komen en net zo lang diepgaand met hen communiceren totdat er verzoening plaatsvindt. Een postmortale ‘waarheids- en verzoeningscommissie’ dus, aangestuurd door de goede God die uiteindelijk al zijn schepselen wil behouden.