Traditiegetrouw werd de Week van het Leven afgesloten met een mars door Den Haag. In totaal trotseerden zaterdag zo’n 11.000 mensen de regen om in stilte op te komen voor het ongeboren leven. Daarbij waren ook politici aanwezig. Zo kwam de volledige SGP-fractie van de Tweede Kamer opdagen en ook twee Kamerleden van Forum voor Democratie liepen mee. Kamerleden van de ChristenUnie waren niet aanwezig, maar partijvoorzitter Marco Vermin was dat wel, net als Tim Kuijsten, lijsttrekker van CU Amsterdam. 

De mars zelf vond in stilte plaats, maar daarvoor wordt er op het Malieveld gezongen en gebeden. Ook zijn er toespraken van onder meer Arthur Alderliesten en SGP-Europarlementariër Bert-Jan Ruissen. Die laatste riep op om “terug te keren naar de grondbeginselen van onze beschaving” en niet te doden, ook geen ongeboren kinderen. Ruissen benadrukte dat het niet alleen gaat om jezelf uit te spreken tegen abortus, maar ook om empathie te tonen aan mensen die daarover twijfelen of mee worstelen. Hij riep op te zorgen voor moeder én kind.  “Dit is een stille mars, geen kille mars!”

De mars zelf verliep overigens niet helemaal in stilte. De pro-life beweging stuit op steeds meer weerstand en dat is goed te zien aan het toenemende aantal tegendemonstranten bij de jaarlijkse Mars voor het Leven. Langs de route verzamelden zich Dolle Mina’s en andere actiegroepen. Ze verbreken de stilte met leuzen als ‘Baas in eigen buik’ en laten massaal borden zien waarin de connectie gelegd wordt tussen God, kerk en Bijbel aan de ene kant en abortus en zelfbeschikking aan de andere kant. Niet zelden wordt daarbij schuttingtaal gebezigd. De strekking van de borden: God en kerken moeten zich niet bemoeien met hun keuze voor abortus. 

SGP-Kamerlid Diederik van Dijk stoorde zich duidelijk aan deze tegendemonstranten. Hij laakt op X de term ‘tegengeluid’ die door het Reformatorisch Dagblad gebruikt wordt. ‘Wás er maar een inhoudelijk tegengeluid. Opgestoken middelvingers en puberale schuttingtaal. De pro-choice beweging is intellectueel gezien zo dood als een pier. Eindeloos herkauwen van simplistische oneliners uit de jaren ’60. Meer komt er niet uit. Meelijwekkend.’