De Nederlandse samenleving verhardt, verruwt en verhuftert. Het is een ontwikkeling die al jaren gaande is, maar die sinds de corona-epidemie kwam, alleen maar is geïntensiveerd. Op televisie is Johan Derksen de held van veel kijkers. Een breed publiek smult van zijn homofobe, seksistische en racistische opmerkingen. In De Telegraaf slaagt Rob Hoogland er steeds weer in om zijn slachtoffers met pek en veren te besmeuren. Zo heet minister Kaag steevast een heks, die een gouden bezem verdient, vulde Wilders onlangs aan. In de NRC heeft Youp van ’t Hek al evenmin last van fatsoensgrenzen. Ook cabaretiers kunnen er wat van. Heel anders dan hun voorgangers Wim Sonneveld en Toon Hermans, die waren niet uit op kwetsen en wonden.