De nacht ervoor, thuis, was ik in paniek geweest. Ik lag te woelen en te huilen. Mijn ex zei: ‘Ik wist het! Ik wist dat je zo achterlijk ging reageren!’ Ik ben toen opgestaan en heb alleen de nacht doorgebracht. Ik sliep in het bed van mijn dochter. Ze was toen een jaar of elf denk ik. Ze sliep die nacht bij oma omdat wij al vroeg in de kliniek moesten zijn.
Na getekend te hebben voor moord op mijn kindje (zeven weken zwanger) werden we naar een kamertje gebracht. Daar kon ik omkleden en mezelf voorbereiden. Eenmaal op de stoel voor de zuigcurettage raakte ik in paniek. Ik wilde het roesje niet. Ik was doodsbang en mijn hart schreeuwde dat ik het niet moest doen. Toen ben ik teruggebracht naar mijn kamer. Mijn vriend verweet me: ‘Zelfs dit kun je niet!’ Helaas zijn ze daar naartoe gekomen met spuiten en al en hebben me daar de prik gegeven en me toen naar de behandelstoel gebracht. Een “vrouw onterende stoel.” Benen wijd, we gaan het leven uit je weghalen! Van de curettage zelf weet ik niet veel meer. Wel dat ik wakker werd op een gegeven moment.
Er werd gevraagd of ik het vruchtje wilde zien. Ja dat wilde ik zeker. Ik wilde me bewust zijn van wat ik had gedaan. ‘Kijk maar mevrouw, het is nog bijna niks’. Ik dacht: Nee dat begrijp ik, jullie hebben het uit elkaar gereten.
We zijn later naar huis gegaan en in de auto viel ik bijna flauw. Ik was op. Thuis aangekomen ben ik naar mijn moeder gegaan. Mijn toenmalige vriend ging meteen naar Engeland voor zijn werk. Ik was blij dat ik bij mijn mama kon zijn.
Het was voor mij heel zuur dat nog geen jaar later, de nog thuiswonende dochter van mijn toenmalige vriend, vertelde dat ze zwanger was. Twintig weken al. Het kindje was welkom. Ook bij mijn toenmalige vriend. De boel werd verbouwd en het kindje was welkom. Ook bij mij hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar het was zwaar!
Mijn dochter heeft in die tijd op één of andere manier te horen gekregen dat ik abortus had gepleegd. Dat vond ik vreselijk voor haar! We hebben er veel over gesproken en
doen dat nog steeds. Ze haatte mijn ex erom en ontwikkelde PTSS. Ze heeft het nu (acht jaar later) nog steeds over een broertje dat ze gehad zou hebben. Ik denk dat ze toen in haar hoofd een voorstelling heeft gemaakt en dat het daarom een jongetje was. Benjamin noemde ze hem (of haar ...). Nog steeds bidt zij voor het kindje.
Inmiddels ben ik weg bij deze man en hertrouwd met de beste man die een vrouw zich wensen kan. Daar ben ik dankbaar om! Ik heb veel geleerd!!
Mijn dochter is nu 18 jaar en zwanger. Toen we samen de test deden schrokken we. Maar het kindje is meer dan welkom!! Het zal in ons gezin meer liefde krijgen dan waar ook! Op de eerste echo was te zien dat het in het beginsel een tweeling was, maar dat één vruchtje het niet heeft gered. Dat kindje is nu samen met Benjamin in de hemel. De cirkel is rond...”
Dit verhaal van Jantine verscheen onlangs in het magazine Leef van stichting Schreeuw om Leven. In verband met privacy is dit niet de echte naam.
Abortus
- Niets is progressiever dan de strijd tegen abortus
- Kees van Helden deelt bijzondere verhalen van vrouwen die niet voor abortus kozen
- Linkse partijen pleiten voor demonstratieverbod bij abortusklinieken; Schreeuw om Leven reageert
- Abortusdebat bewijst hypocrisie progressieve Dolle Mina's én conservatieve christenen
- Abortusdebat waait over naar Nederland: GroenLinks-Kamerlid haalt uit naar evangelicals
Meer over Abortus »
Het gratis magazine Leef van Schreeuw om Leven verschijnt 6 à 7 keer per jaar. Aanmelden kan hier
Stitcher
