Jac herinnert zich zijn jeugd als een periode van religieuze discipline. “Mijn vader was ouderling in een gemeente binnen de Gereformeerde Bond. We baden trouw, maar er hing altijd een soort angst over het geloof. God was iemand die alles zag en je corrigeerde als je iets verkeerd deed”, vertelt hij. “Toch voelde ik al jong dat er iets bijzonders was tussen ons gezin en Israël. We vierden op vrijdagavond iets wat ik toen niet begreep, maar wat achteraf een soort Sabbatviering was. Dat hoorde bij ons, zonder dat iemand wist waarom.”