Tegen de tijd dat ze begin twintig is, is ze zwaar verslaafd aan drugs en alcohol. Ze vertelt dat ze toen volledig bezeten was door een legioen demonen die haar bijna 12 jaar van haar leven non-stop onderdrukten, provoceerden en kwelden.
Overgenomen
"Ik haat het echt om hun namen te noemen. Maar ik was bezeten door de demon van Izebel, er was een demon van trauma die me provoceerde en kwelde, er was een demon van verkrachting, ik had een demon van woede, er was een kwade geest van afwijzing en een demon van molestering', beschrijft Casie haar situatie van destijds.
"Ik werd volledig overgenomen door deze demonen tot het punt waarop ik me het grootste deel van de jeugd van mijn dochter niet meer kan herinneren, en het breekt mijn hart. Er zijn hiaten in mijn hoofd met ontbrekende herinneringen uit de jaren dat ik bezeten en onderdrukt werd door demonen."
Na ongeveer een decennium van demonische bezetenheid, vertelt Casie dat ze bevrijding vond nadat zeven voorbidders, christelijke 'gebedsstrijders' en voorgangers een bevrijdings- en genezingssessie hadden gehouden. Ze baden voor haar geest, lichaam en emoties om zo de demonen uit te drijven.
Kindertijd
"Als Jezus er niet geweest was, zou ik niet in vrijheid wandelen." Als evangelist en discipel van Jezus zegt Casie dat ze niet anders kon dan de straat op te gaan om het evangelie te delen met mensen uit allerlei verschillende lagen van de bevolking, waardoor ze Jezus leren kennen.
"Ervaringen uit de kindertijd hebben het potentieel om iemands volwassenheid vorm te geven", zegt ze. Casie groeide op in Sapulpa, Oklahoma - een "klein stadje met een stedelijke twist" - net buiten Tulsa. Casie was het middelste kind van twee broers en een zus.
Casies moeder was rustig van aard en zeer onderdanig richting haar man. Haar moeder nam Casie en haar broers en zussen vaak mee naar naschoolse religieuze evenementen, wat Casie hielp de fundamenten van het christelijk geloof te leren kennen.
"Mijn ouders gingen niet naar de kerk. Maar mijn moeder heeft de basis gelegd door ons elke zondag naar de kerk te brengen. Ze hebben ons er ook nooit van weerhouden om naar de kerk te gaan. Ik herinner me dat ik op de middelbare school begon en naar een naschoolse opvang in de First United Methodist Church in Tulsa ging." herinnert Casie zich.
Biddende moeder
"Ik ben dankbaar voor mijn moeder, want als zij er niet was geweest, denk ik niet dat ik ooit kennis zou hebben gemaakt met bijbelse principes en de Heer zou hebben leren kennen."
Terugkijkend op haar jonge jaren, zou Casie willen dat ze niet geconfronteerd was geweest met het trauma dat haar spirituele, mentale, sociale, fysieke en psychologische problemen veroorzaakte.
Ze vertelt dat haar vader haar vaak behandelde als zijn persoonlijke "bokszak", terwijl hij regelmatig dronken tirades uitte. Ze vertelt dat haar moeder voor haar probeerde op te komen, maar dat ze daar niet in slaagde.
Casie herinnert zich ook dat haar moeder altijd biddend en hoopvol bleef dat het thuis beter zou gaan. De "vurige" gebeden van Casies moeder zouden later in haar leven haar "reddende genade" zijn, aangezien ze een rol speelden bij haar uiteindelijke verlossing.
Zo raakt Casie op jonge leeftijd verslaafd aan alcohol en drugs. Op een gegeven moment beland ze in het ziekenhuis na een overdosis. Haar moeder staat haar bij en spreekt met kracht en autoriteit een bijbelvers uit Romeinen 10:9-10 uit: 'Als u met uw mond de Heere Jezus belijdt en met uw hart gelooft dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult u zalig worden. Want met het hart gelooft men tot gerechtigheid en met de mond belijdt men tot zaligheid' (HSV).
Ik ben
Casie zegt dat er op dat moment een licht door het plafond kwam dat haar hele ziekenhuiskamer verlichtte. Ze vertelt: "de kleuren die op aarde worden gezien, zijn niets vergeleken met de kleuren die iemand in potentie kan zien in de aanwezigheid van God."
"Toen kwam er een verpleger de kamer binnenlopen. Op zijn badge stonden de woorden: 'Ik ben.' Hij kwam niet naar me toe als Jezus. Hij kwam niet naar me toe als een andere naam, maar hij kwam naar me toe als 'Ik ben'", aldus Casie.
Sinds die dag in augustus 2016 in de ziekenhuiskamer, zegt Casie dat ze nooit meer geworsteld heeft met drugs- of alcoholverslaving. "Het was een proces dat ik moest doormaken van alles volledig overgeven aan God en zoeken naar mijn ziel en mijn hart onderzoeken. Door te zeggen: 'Heer, ik wil dat u dit verwijdert.' En mijn spirituele ogen werden geopend', vertelt Casie.
Lees het volledige verhaal van Casie hier.
Stitcher
