Het gebeurt me de laatste tijd nogal eens. Zodra ik de elektrische tandenborstel op het plankje boven de wasbak weer terugzet plopt er ineens een gedachte op. Niet zomaar een gedachte. Nee, zo eentje die je wakker schudt, vlak voor het moment dat je wilt gaan slapen. Die je niet één, twee, drie weer los kunt laten. Eentje die zich opdringt vanuit een diepte in je hart waar vooral oude pijn, onverwerkte emoties, schaamte en frustraties zitten. Verward loop ik met een hoofd vol gedachten de slaapkamer in om even later onder een gerieflijk dekbed mijn vermoeide hoofd neer te leggen in de hoop en verwachting lekker naar dromenland te verhuizen.