Martin Koornstra baalt na halve genezing op Urk: "Ik bied mijn excuses aan"

Op zaterdag 10 februari waren we met een team van Royal Mission te gast in VEG De Morgenster op Urk. Op uitnodiging van deze gemeente hebben we met en voor hen een Wonderlijke Zondag verzorgd. Die avond heb ik gebeden voor Albert Bos, die op krukken naar voren gebracht werd. Het bleek dat zijn linkerbeen zo beschadigd was, dat verbrijzelde botten niet meer aan elkaar groeiden en hij al ongeveer vier jaar voortdurend pijn had.

Ik moedigde de zaal aan om met mij mee te bidden. We zongen en spraken in Jezus’ naam genezing uit. Toen deed ik een paar stappen naar achteren en liep Albert verbaasd achter mij aan. Na enkele meters tilde hij zijn krukken omhoog, belastte zijn beschadigde been volledig en voelde geen pijn. In mijn enthousiasme nam ik de krukken van hem over, hief ze in de lucht en liet de mensen in de zaal zien dat er iets bijzonders gebeurde. Verschillende keren vroeg ik hem of hij nog pijn had en telkens bevestigde hij me dat hij niets voelde. Ik juichte uitbundig van vreugde om dit wonder en om God eer te geven. Bijna de hele zaal ging daarin mee.

Wat hierboven beschreven staat, werd door één van onze teamleden op zijn telefoon gefilmd. Onderweg naar huis ontvingen wij al een ander filmpje waarin Albert zelf zonder pijn door zijn eigen huis loopt te dansen. Zijn been nog in het gips, maar zonder krukken en zonder pijn. Vol van wat er gebeurd was, heb ik die zondag het ‘genezingsfilmpje van Albert’ op mijn Facebook gepost.

Een stroom aan reacties
Meteen volgt er dan een explosie aan reacties en lezers die het bericht delen. Wat mensen schrijven gaat van ontzag voor God en dankbaarheid voor wat gebeurd is tot terechte vragen over betrouwbaarheid en verwijten aan mijn én Gods adres. Ik begrijp helemaal dat mensen dit op zeer verschillende manieren beleven en van daaruit reageren.

Twee dagen na die bewuste avond op Urk vertrokken wij met een team voor twee weken naar Suriname. Net voor onze terugreis had ik weer contact met Carla, de vrouw van Albert. Ze liet me weten dat de teleurstelling groot was na controle door de arts. Het bot bleek niet aan elkaar gegroeid en de pijn was gedeeltelijk teruggekomen. Toch was ze niet cynisch of boos, want ze benoemde ook een paar mooie gevolgen van die avond. ‘De pijn is beduidend minder, Albert loopt na jaren weer stukjes door het huis en het geestelijk leven in ons gezin is enorm verdiept.’
Toch moeten we concluderen dat wat het filmpje laat zien, mijn reactie daarop en hoe ik het gepost heb op Facebook niet overeenkomt met de werkelijkheid van nu.

Groeien, leren en excuses
Ik bid al 25 jaar voor genezing in samenkomsten als deze. Ik geloof dat God nog steeds wonderen doet en de opdracht om voor zieken te bidden ook vandaag geldt. Tegelijk besef ik dat er zeker niet altijd een wonder plaatsvindt. Bidden voor genezing is niet makkelijk, het is een avontuur. Daarin ben ik een leerling in het Koninkrijk van God. Wat hier gebeurd is, is een les voor me.

Als ik een genezingsdienst leid, moedig ik mensen altijd aan om hun ‘genezing’ of ‘herstel’ te laten checken bij een arts. Ik heb dit zelf niet toegepast: zonder controle van een dokter of specialist heb ik dit filmpje online gezet en beweerd dat deze man compleet genezen is. Daar ben ik echt de fout in gegaan en daar bied ik supporters én critici volmondig mijn excuses voor aan. Ik heb in mijn regelmatige contacten met Albert en Carla ook vergeving gevraagd voor mijn ‘te snelle publicatie’.

Na de eerste medische update die via Carla kwam, hebben we als team in Suriname, waar een hoogopgeleide arts deel van uitmaakte, meteen overleg gehad. We besloten direct om als Royal Mission geen filmpjes van ‘genezingen’ meer te posten direct na een dienst. Als blijkt dat het wonder echt, compleet en blijvend is, dan kunnen we het filmpje net zo goed een half jaar later posten. Het getuigenis van Gods kracht blijft even duidelijk en de betrouwbaarheid wordt veel groter.

Eigenlijk was er die avond in Urk de kans om juist dát te doen. Voor mijn preek getuigde Edi, een jonge vrouw uit Urk, van wat God acht maanden daarvoor gedaan had. Tijdens de genezingsdienst van de Opwekkingsconferentie in het pinksterweekend van 2017 werd ze door God in tien minuten tijd genezen van scoliose en een bochel in haar rug. Ondertussen was ze bij de fysiotherapeut geweest, die haar genezen verklaard heeft. Na bijna driekwart jaar is haar genezing nog steeds compleet en haar rug helemaal recht. Dat filmpje had ik wel mogen posten, maar ik koos voor de sensatie van Alberts verhaal. Nogmaals mijn oprechte excuses.

Worstelen met wonderen
Waarom de pijn bij Albert gedeeltelijk is teruggekomen, weet ik niet. Hoe het kan dat het bot nog niet aan elkaar gegroeid is, begrijp ik niet. Hoe meer ik bid voor genezing, hoe meer vragen ik heb. Toch blijft de opdracht van Jezus om zieken de handen op te leggen staan.

Op zaterdag 13 januari hadden we onze trainingsdag ‘Wonderen van het Koninkrijk’ naar aanleiding van mijn boek. Op die dag lieten we onder andere een filmpje zien van een vrouw die al 28 jaar zenuwpijn had en zich alleen moeizaam met een rollator kon voortbewegen. Op het filmpje zie je dat ik voor haar bid, ze gaat wandelen zonder hulpmiddel en uiteindelijk huppelt door de zaal. De deelnemers aan de trainingsdag begonnen te klappen. Maar toen vertelde ik hen het vervolg van het filmpje.

Na twee dagen kwam bij deze vrouw alle pijn terug. De mail die ik daarover van haar ontving en mijn reactie daarop, heb ik gedeeld met ons team. Het hele proces hebben we open besproken, om te leren en te beseffen dat we niet alle antwoorden hebben. Het eindresultaat is dat ze nog steeds pijn heeft. Wel veel minder dan vroeger. Ze slaapt ook beter, is veranderd in haar levenshouding en is ondanks alles meer van Jezus gaan houden. Dat hele verhaal heb ik gedeeld met de deelnemers van die trainingsdag om te laten zien dat we niet alles begrijpen. Toch blijven de vragen staan en is de worsteling niet minder.

Toen ik hoorde van Carla dat Albert slechts zeer gedeeltelijk genezen is, heb ik eerst flink gehuild. Mijn verdriet ging over de schade die dit toe zou brengen aan het Koninkrijk van God. Ik zag de kritiek al komen en voelde me machteloos, terwijl ik altijd probeer om eerlijk en transparant te zijn. In elke genezingsdienst benoem ik duidelijk dat lang niet iedereen geneest en dat ik oprecht meeleef met degenen die ziek naar huis gaan. Mensen die me kennen, weten hoe ik dit ervaar als ‘mijn kruis’ in het volgen van Jezus. Maar ik zag bovendien direct mijn misser.
Mijn tranen waren ook voor Albert, Carla en hun gezin. ‘Heer, houd ze vast!’ Ik heb meteen voor ze gebeden dat de teleurstelling hen niet verder van God af zou brengen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Dank U Jezus!

Het mysterie blijft
Waarom de pijn teruggekomen is, weet ik niet. Jezus legt de verantwoordelijkheid voor het uitblijven van een wonder nooit bij een zieke, maar spreekt Zijn discipelen erop aan.

Tegelijk moeten we niet verlangen naar een ‘antwoord-theologie’, waarin we voor elke vraag een pasklare oplossing hebben. Ik weet het niet. God is groter dan ons verstand en gelukkig blijft Hij in vele opzichten een mysterie. Daarom kies ik er steeds voor om te gaan voor een ‘relatie-theologie’, waarin Jezus zelf hét antwoord is. Hij is het die ons de kracht geeft om op te staan, weer te gaan bidden en een doorbraak van Zijn Koninkrijk te verwachten.

Kill me, Lord!
Je mag kritiek op me hebben. Als het gaat om het ‘overroepen van een wonder’, dan is je commentaar helemaal terecht en bied ik ook jou mijn excuses aan.

Toen ik vorige week aan het bidden was voor deze situatie, was ik vooral bezorgd over de impact op Gods werk. Eigenlijk zei ik tegen God: ‘Ik red me wel, maar komt het wel goed met Uw Koninkrijk?’ Direct leek het of God me antwoordde: ‘Maak je maar geen zorgen over Mij. Ik red me wel. Jij moet hierdoor heen en veranderen!’

Recent heb ik een aantal keren gebeden dat God mijn hart zou veranderen. Letterlijk bad ik een paar keer ‘Kill me, Lord’. Niet omdat ik dood wil, maar ik verlang ernaar dat steeds minder van mij en steeds meer van Hem zichtbaar wordt. God lijkt me in deze fase te herinneren aan mijn eigen gebed. Ik moet hier doorheen!
Vanmorgen moest ik denken aan het oude lied ‘Volle verzeek’ring, Jezus in mijn’. We zongen het afgelopen zondag ‘toevallig’ in de kerk waar ik sprak. In het tweede couplet staat de zin ‘’t Eigen ik doden, zijn wil alleen, rijk in mijn Heiland, leven voor God.’ God redt het wel. Hij heeft alles in Zijn hand. Ik moet afleggen wat eigen eer, over-enthousiasme en ondoordacht is. Zijn wil alleen!