Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
“Spreken in tongen en tongentaal is niet meer van deze tijd.” Dit was de boodschap die ik als jonge tiener in onze evangelische gemeente meekreeg. Van kinds af aan ben ik opgegroeid in een traditionele ‘Johannes de Heer’ gemeente waar extra veel nadruk lag op de persoonlijke bekering, de wederkomst van Jezus en de bedelingenleer. Mij werd hierbij altijd verteld dat de gaven van de Geest met de komst van de Bijbel verdwenen waren.
Tegelijkertijd las ik als tiener allerlei boeken zoals ‘Ik zal nooit meer huilen’ van Nicky Cruz en ‘Kruistocht in de asfaltjungle’ van David Wilkerson. In deze boeken kwamen bendeleden radicaal tot geloof, werden op datzelfde moment gedoopt in de Geest en gingen hierna allemaal tegelijkertijd in tongen spreken. Dit maakte mij meer dan nieuwsgierig. Zou het dan toch waar zijn? Zou ik dan ook in tongen kunnen spreken? Dat leek mij als jonge tiener zo gaaf. Ik was namelijk als christen opgegroeid en had nog nooit een echt bekeringsmoment meegemaakt. Ik was er gewoon als baby ingerold. Maar stel dat ik net als mijn grote held Nicky Cruz ook in tongen zou kunnen spreken, dan wist ik zeker dat het christelijk geloof echt helemaal waar zou zijn.