Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
“Mijn man is een prima man. Hij kan met iedereen praten, heeft gevoel voor humor, hij is heel slim. Hij wil graag wat voor anderen doen. Hij is trouw en komt altijd zijn afspraken na. Maar in ons huwelijk is hij een heel ander persoon.” Yvonne vertelt eerlijk over haar huwelijk met een man die Asperger heeft. “Ik heb niets aan mijn man, echt niet. Ik leef als een huishoudster.”
Yvonne*, van oorsprong Canadese, leerde haar man in haar thuisland kennen. “We zagen elkaar in de kerk en op de Bijbelstudie.” Toen sloeg de vonk over. “Ik heb heel vaak gebeden dat ik iemand mocht vinden die de Here ook dient. Ik geloofde dat dit Gods weg was. Ik wist ook niet wat er zou gebeuren. Ik wist niet dat hij Asperger had. Natuurlijk merkte ik wel wat dingetjes omtrent communicatie, maar ik dacht er niet te veel van.”
Het stel trouwde in 1993 en verhuisde naar Nederland. “Hij was 30, ik was 28. We hebben ons huwelijk bezegeld voor God, we geloofden dat Hij ons samen heeft gebracht. Ik dacht echt dat het wel goed zou komen, omdat we van elkaar houden”, begint Yvonne te huilen. “Als we op ons geloof zouden focussen, dan zou het wel goed komen, hè.”