Otto de Bruijne maakte een opwekking mee in Barneveld: "Opeens liepen ze op school met Bijbeltjes in hun achterzak"

Hoewel ze nog niet zo lang waren getrouwd, besloten Otto de Bruijne en zijn vrouw om op 22-jarige leeftijd de zorg op zich te nemen over vijf pleegkinderen. Daarvoor gingen ze in jeugddorp De Glind in Barneveld wonen. In Barneveld maakten ze een bijzondere tijd mee met een opwekking onder jongeren. Hij beschrijft het hele verhaal in zijn biografie en vertelt er tegenover Cvandaag uitgebreid over.

Dit artikel is je cadeau gedaan door cvandaag Premium lid Geerten van Breugel.

Word ook lid

Het verhaal begint in 1972 wanneer Otto en zijn vrouw een weekendje weg zijn. "Vrienden van ons pasten op onze pleegkinderen. De twee oudsten waren toen 16 en 17. Ze zijn toen in een doopdienst terecht gekomen van een andere vriend uit die instelling. Die doopdienst vond plaats in een zwembad in Amersfoort. Op een gegeven moment voelden zij dat ze zich moesten laten dopen. Toen wij terugkwamen van dat weekend, renden ze ons tegemoet en riepen ze: wij zijn gedoopt! Ik zei: wat is dit nu? Ze vertelden ons het hele verhaal. Het was helemaal niet onze bedoeling om dat te laten gebeuren, maar die kinderen hebben dat zelf wel zo ervaren. Wij hebben toen gezegd: kom vrijdagavond maar gezellig langs met vrienden. Dan gaan we er eens rustig over doorpraten."

Die bewuste vrijdagavond werd het begin van een grote beweging. "Daar kwam veel uit voort", vertelt De Bruijne. "Tien jaar lang iedere vrijdagavond in de huiskamer met 30, 40, 50, 60 soms zelfs 70 jonge mensen. Ze kwamen ook in zaaltjes bijeen, overal eigenlijk. In een tijdbestek van 3/4 maanden kwamen er tientallen tot geloof. Dat waren allemaal jongelui van de tweede tot en met de vierde klas van de middelbare school. Opeens liepen ze op school met Bijbeltjes in hun achterzak en in de pauze met een gitaar. Ook de leraren vroegen zich natuurlijk af wat er aan de hand was. De hele klas praatte plotseling over Jezus."

Hij benadrukt dan ook dat het echt een beweging onder jonge mensen was en dat hij er zelf weinig aan deed. "Alles wat ik gedaan heb is mijn huis openstellen en faciliteren. Het was een beweging die Gods Geest in jonge mensen deed. Wat mij betreft was het een zeer wonderlijke ervaring. Of ik het jammer vond dat ik daarvoor niet gebruikt werd?" De Bruijne barst in lachen uit. "Nee, ik vond het geweldig. Ik moet er niet aan denken dat ík het gedaan zou hebben. Zo zit ik niet in elkaar. Ik houd niet van het idee dat er jongelui zich rond mij heen verzamelen en dat ik dan in een soort goeroe rol zou zitten. Wij waren zelf helemaal perplex en verwonderd over wat er gebeurde en maakten het alleen maar mogelijk in ons huis."

"Zelf waren we ook jonge mensen, al golden we natuurlijk wel als rolmodel voor die tieners", vervolgt Otto. "Maar ze deden heel veel zelf. Ze pakten zelf de Bijbel, begonnen dat zelf uit te leggen en gingen zelf zingen. Het was zelfs zo dat ze op een gegeven moment begonnen met bidstonden in de kerk op zaterdagavond, zonder dat wij dit wisten. Ze waren naar de dominee gegaan en hadden dat gevraagd. Op zaterdagavond gingen ze dan bidden voor de kerkdienst op zondagmorgen. Dat hebben ze jarenlang iedere zaterdagavond gedaan in afwisselend de Hervormde en de Gereformeerde kerk. Dat was echt een beweging die niet van ons vandaan kwam."

De opwekking had natuurlijk behoorlijk veel impact op de omgeving. "Ouders vroegen zich af wat er ging gebeuren en of het een sekte was. Ze waren ook bang dat de kinderen straks de kerk uit zouden gaan. Dat wilden wij dus absoluut niet. Daarin gaven we dan weer wél leiding. We zeiden: denk erom, je gaat gewoon met je eigen ouders mee naar kerk zolang je thuis woont. We gaan ook geen eigen kerkje zijn. Maar daarbuiten kwamen ze veel bij elkaar. De bewuste vrijdagavonden natuurlijk en op zaterdagochtend organiseerden ze daarnaast een bidstond. Zaterdagmiddag gingen ze vervolgens de straat op om te zingen en 's avonds bidden voor de zondagochtenddienst."

Zelf ging Otto overigens wel mee de straat op op zaterdagmiddag. "Dan gingen we met een oude Volkswagenbus naar Amersfoort of Barneveld om te zingen op straat. Overigens was ik zelf ook leraar godsdienst op de enige middelbare school in de omgeving. Daar zaten kinderen van alle gezindten. Bijvoorbeeld import kinderen die niet naar kerk gingen, rooms-katholieke kinderen die zelf geen Bijbel mochten hebben van de pastoor, maar ook kinderen uit Hervormde gezinnen en uit de Gereformeerde Gemeenten. Die mensen vroegen zich natuurlijk ook af wat er allemaal aan de hand was en waarom die rare leraar godsdienst op zaterdagmiddag met de kinderen stond te zingen op straat. Er werd ook vanaf de kansel gewaarschuwd tegen die opwekking en ik ben zelfs door verschillende predikanten van de Gereformeerde Gemeenten op gesprek geroepen. Ze zeiden me dat ik de jongere misleidde en dergelijke dingen. Je moet bedenken dat het een heel andere tijd was, in die tijd waren er nog helemaal geen evangelische gemeenten."

Maar hoe is het dan uiteindelijk afgelopen met die opwekking? Otto de Bruijne vertelt dat een opwekking altijd een soort golfbeweging heeft. "Een jaar of 15 geleden was er een reünie in de Veluwehal. Die heb ik overigens ook weer niet georganiseerd. Al die mensen zijn inmiddels rond de 60/65 jaar. Tijdens die reünie bleek dat een deel van hen op dezelfde voet is doorgegaan en nog steeds heel positief op die periode terugkijkt. Een ander deel doet er niets meer mee en tot slot is er ook nog een deel dat verder is gegroeid naar andere bewegingen en vormen. Er zijn bijvoorbeeld ook twee hoogleraren bij, de ene zit in de mystieke hoek en de andere is professor in de islamologie. Er zijn ook mensen bij die de zending ingegaan zijn. Ieder is een verschillende kant opgegaan. Je moet opwekking ook zien als iets heel specifieks, dat duurt nooit honderd jaar en is meer een soort golfbeweging."

Christenen die meer diepgang willen kiezen voor cvandaag Premium

Je las net een gratis cvandaag Premium artikel. Meld je aan en start je gratis maand.

Start je gratis maand