Christelijke klimaatactivisten protesteren in Amsterdam: “De schepping gaat er echt aan”

"Kom zo snel mogelijk. We moeten even contact houden of het gebed doorgaat. Alle deelnemers zijn gearresteerd." Dit appje komt uit Nederland. Het zijn de woorden van Berthe van Soest, woordvoerder van Christian Climate Action, een groep die zich heeft aangesloten bij de protesten in Amsterdam tegen klimaatverandering.

Dit artikel is je cadeau gedaan door cvandaag Premium lid P.D. Goede.

Word ook lid

CIP-redacteuren Patrick Goede, Patrick Simons en Jeffrey Schipper bespraken de klimaatdemonstratie deze week in de CIP Podcast.

Als ik arriveer op het Museumplein zit ze met haar man bij café Kyzer naast het Concertgebouw. Ze vertelt met jeugdig enthousiasme en een twinkeling in haar ogen wat er gebeurd is. "We wilden de Museumbrug en Hobbemakade bezetten om daar zo lang mogelijk te blijven. Om vijf uur was ik al met een aantal anderen aanwezig bij de 'Vondelbunker'. Een deel blokkeerde het verkeer en ik deed als steward begeleiding. Dus de mensen die hinder ondervinden van onze actie probeerde ik te helpen en daar kreeg ik ook training in."

"Zes van onze mensen gingen blokkeren. Het was heel dynamisch. Het is nu helemaal afgesloten. De politie was er meteen al bij. Het was al snel duidelijk dat we niet én de Museumbrug én de Hobbemakade konden bezetten. Maar de Hobbemakade is gelukt. Het is hartstikke koud maar we zingen liederen en hebben 'prayer flags' gemaakt, papieren vlaggen waarop mensen hun gebeden en intenties konden schrijven met betrekking tot het klimaat."

"Ik kreeg als steward hele interessante reacties. Heel veel mensen waren op de hoogte van het protest en snapten het wel. Er was iemand die dichtbij woonde en heel boos was geworden door alle helikopters. Daar was hij wakker van geworden. Waar ik dan getraind in ben is om te benoemen hoe rot dat voor hem is. Dus dat deed ik. Ik luisterde!", zegt Berthe enthousiast.

"We willen dat de overheid nu gaat handelen, prioriteit aan het klimaat geeft en goede maatregelen neemt. Dat ze de waarheid vertellen over hoe erg het nu is en dat, ik vind het vreselijk om te zeggen, de schepping er echt aan gaat. In een groepje met de stewards mocht ik zeggen wat er op mijn hart lag. Ik zei dat ik zo'n pijn in mijn buik had. Ik huilde ook, want mijn dochter weet je, hoe moet dat? Hoe zal het haar vergaan? Dat raakt mij echt. En dat ben ik niet alleen. Met dat gevoel staan al die mensen daar in die blokkade, ze zijn in rouw."

"Er is nu een soort vergadering bezig van alle verschillende groepen die aan dit protest meedoen. De overkoepelende organisatie is Extinction Rebellion. Het is een gedecentraliseerde groep waarbij beslissingen niet door het bestuur of vanuit een hiërarchische positie genomen worden, maar in overleg."

"Kirsten en Sofie zijn nu weer vrij, maar de andere vier van ons zijn opgepakt. Je komt dan in een cel en moet zes uur zitten. Je wordt ingecheckt en de zes uur gaan pas in als je verhoord bent. Tot nog toe heeft niemand een boete gehad, maar ik weet niet hoe dat op dit moment gaat. Maar dit moet gewoon gebeuren. Dit kan niet anders. Gewoon op het Museumplein staan is geen optie."

Dan komen ook Sofie en Kirsten het café binnen. Ze hebben "opgesloten gezeten in de blokkade", verduidelijkt Berthe. Ze zaten dus niet in het gevang maar kregen van de politie de optie om vrijwillig weg te gaan, zonder gearresteerd te worden. Sofie koos hiervoor omdat ze graag het Getijdegebed wilde uitvoeren. Een tweemaal dagelijks ritueel waarin gebeden en gezongen wordt. Ook worden kaarsen aangestoken en overdenkingen gedeeld.

"We hebben liturgieën voorbereid dagelijks om half twee en half acht, voor de hele week. Want we weten niet hoe lang dit gaat duren", zegt Sofie.  

Ze komt ook met de laatste update van iemand aan het front: "De politie is ervan overtuigd dat deze blokkade onvermijdelijk is en ze laten ons nu ons programma draaien. Een uur geleden zijn ze al gestopt met arrestaties. Mensen die wel gearresteerd zijn, worden op straat gezet. We houden de linie vast maar kunnen ontspannen."

"Oh wat fijn! Echt? Dat is echt super!", zegt Berthe euforisch. "Je maakt wel wat mee hier!", zegt ze tegen mij.

"Maar ze zegt wel dat het misschien een soort tactiek is van de politie, ze vertrouwen het niet helemaal", tempert Sofie enigzins de verwachtingen. "We moeten even bedenken of we het gebed in de blokkade kunnen doen of misschien ernaast."

Ik ken Sofie van mijn studentenvereniging en merk al gauw dat ze de leiding neemt. We besluiten met z'n allen richting de blokkade te gaan, aan de andere kant van het Museumplein. Maar eerst moeten we nog even een tas droppen bij Kirsten die zich aangesloten heeft bij de 'assembly', een vergadering tussen de actiegroepen om te bepalen wat de volgende stap zal zijn. 

In haar eigen tas heeft Sofie spullen gestopt voor als ze opgepakt mocht worden. Een boek van Thomas Merton. "Je moet in ieder geval iets te lezen hebben als je zes uur lang in de cel moet zitten. Hij blijkt te zijn vermoord, wist je dat? Een echte martelaar dus." Sofie is een pure activist. Waar bij Berthe de emoties dicht aan de oppervlakte liggen is Sofie vrij nuchter. Een mooie combinatie, ze vullen elkaar goed aan. 

We laten Kirsten achter bij de 'assembly' en nemen koffie mee voor de mensen in de blokkade. We proberen er via de P.C. Hooftstraat bij te komen maar daar worden we tegemoet getreden door een ME-busje en een achttal agenten. De straat wordt voor onze neus afgezet. Geen Prada-schoenen voor de elite vandaag.

Dan proberen we het via de Stadhouderskade. Maar daar voltrekt zich hetzelfde tafereel. De politie dringt ons naar achteren. Dan stoppen ze. De protestanten die tot voor het Vondelpark teruggedrongen worden besluiten op straat te gaan zitten en daar de boel op te houden. Berthe deelt de inmiddels flink afgekoelde koffie dan maar aan deze mensen uit.