Bobby (41) groeit op binnen een christelijke minderheid in Pakistan. Vanwege bedreigingen door moslims vlucht ze in 2013 met haar man en hun drie kinderen naar Maleisië. Ook hier blijkt ze niet veilig te zijn, waardoor ze in 2017 besluit naar Europa te gaan in de hoop dat haar gezin haar spoedig zal volgen.

Als Bobby drie weken in Nederland is, ontmoet ze Nienke (48). Nienke en haar man hebben in hun kerk veel contact met vluchtelingen en bezoeken hen regelmatig in het azc. “We willen er gewoon voor hen zijn. En als er ruimte voor is met ze bidden en Bijbellezen”, legt Nienke uit.

Op een dag haalt Nienke een vrouw op voor een bezoekje bij haar thuis. “Zij vroeg me of haar nieuwe huisgenoot, Bobby, ook mee mocht. Dat vond ik prima.” Tijdens het koffiedrinken heeft Bobby echter nauwelijks aandacht voor het gesprek. “Ze was continu op haar mobiel ‘in gesprek’ met haar gezin in Maleisië”, herinnert Nienke zich. Bobby: “Maar mijn man was die dag jarig!”

Als ze op het punt staan om weer terug te gaan naar het azc, ziet Bobby ineens een christelijke poster aan de muur met een Bijbeltekst uit Jozua. “Mijn zoon heet ook zo en ik werd zo blij. Ik besefte: ik heb christenen gevonden!” Vanaf dat moment bezoekt Bobby elke zondag de kerk van Nienke. “Dat was echt een antwoord op mijn gebed, dat ik een kerk zou vinden”, zegt Bobby stralend. Er ontwikkelt zich een diepe vriendschap tussen hen beiden. Bobby: “Ze is voor mij als familie. We zijn één in Christus.”

In 2018 vatten Nienke en haar man het plan op om naar Maleisië te reizen om de man en kinderen van Bobby op te zoeken. Maar dan slaat het noodlot toe: in juli krijgt de man van Bobby een hartaanval en overlijdt. Bobby: “Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen.” Het geplande bezoek in september gaat wel door, maar krijgt hierdoor een andere lading.

Het plotselinge overlijden van haar man, het voortdurend gescheiden zijn van haar kinderen en het wachten in onzekerheid is zwaar voor Bobby. “Het doet zo’n pijn, dat is niet in woorden uit te drukken. Vooral de feestdagen en verjaardagen zijn moeilijk. Ik zie dagelijks op het azc moeders met kinderen.” Dan rollen er een paar tranen over haar wangen. “Dit jaar wordt het mijn zesde kerst zonder mijn kinderen.”

Haar asielprocedure loopt moeizaam. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) had een negatief besluit genomen, waarop een advocaat namens haar bezwaar aantekende. De rechter heeft Bobby in het gelijk gesteld, maar de IND heeft hierover nog steeds geen uitspraak gedaan, terwijl de termijn inmiddels ver is overschreden.

Bobby wacht daarom nog steeds in onzekerheid. “Elke dag ervaar ik strijd. Ik zie vluchtelingen na mij komen die inmiddels een status hebben en werken of studeren. Waarom moet ik zolang wachten?”, zucht ze. Deze onzekerheid maakt haar soms down. “Elke maandag moet ik stempelen op het azc. Dan krijg ik vragen: ‘Ben je nog steeds hier? Is er al nieuws?’ Dat doet pijn. Daarom ga ik het liefst zo snel mogelijk weer terug naar mijn huisje. Elke avond ga ik met verdriet naar bed en sta ‘s ochtends weer met hoop op.”

Door de steun van Nienke, en andere vrouwen om haar heen, voelt Bobby zich echter niet helemaal eenzaam en verlaten. “Zij zijn echt een zegen voor mij. Alsof God door hen tegen mij zegt: Ik ben je niet vergeten. Ook al snap ik niet waarom het zo lang moet duren. Maar ik geloof dat Hij een plan voor me heeft. Ik vertrouw op Hem. Want als ik geen hoop meer heb, dan heb ik echt helemaal niets meer.”

Nienke: “Het is zo fijn als je er voor een vluchteling kunt zijn; ze vluchten immers niet zomaar. In zo’n onzekere situatie kun je Jezus’ liefde laten zien. Gewoon door een kopje koffie met ze te drinken en wat te praten en, als er gelegenheid voor is, samen bidden en uit de Bijbel lezen. Soms is de hulp meer praktisch door te helpen met schilderen of behangen als ze een woning hebben gekregen.

Het geeft veel voldoening om van betekenis te zijn voor anderen. En het is echt niet alleen maar geven, het is ook veel ontvangen. Ik leer in het contact met vluchtelingen zoveel van hun culturen en ik zie de impact die het contact op hun leven heeft. Ze zijn altijd zó blij met een bezoekje, je bent altijd welkom. Het geeft hen tevens een beetje afleiding. En de gastvrijheid die ik bij hen ontmoet is ongekend!”

Gave training
Nienke heeft bij Gave deelgenomen aan een trainingsdag. “Ik volgde een aantal interessante workshops voor een beter contact met vluchtelingen. Daarna heb ik wel eens informatie ingewonnen bij de juridische afdeling vanwege vragen over een asielprocedure. Het is erg fijn dat die kennis daar is. En ik kan natuurlijk ook altijd terecht bij de veldwerker van Gave.”

Bovenstaand verscheen eerder op de website van Stichting Gave en is met toestemming overgenomen door Cvandaag.

Foto credits: Lisette Vossebelt