Stapjes
Jurjen merkt dat hij nu voldoening haalt uit het inspireren van mensen. Dat doet hij door middel van het maken van kunstwerken en het houden van ‘motivational talks’. “Ik wil betekenis geven aan andermans leven en kan daar ook zelf nog veel uithalen. Door dit alles heen heb ik drie lessen geleerd. Het eerste is dat je je niet moet afvragen waarom iets gebeurt. Maar: wat nu? Je krijgt toch geen antwoord op die waarom-vraag dus kijk naar wat nog kan. Zie je zelf ook niet als waardeloos maar als geliefd. Je moet echt weer van jezelf leren houden, anders kun je ook geen liefde geven.”
Vroeger was Jurjen super ambitieus. “De dingen die ik ondernam moesten altijd groter. En het punt met groter is, is dat het nooit groot genoeg is. Ik moest mij echt leren focussen op het kleine. In kleine stapjes zit heel veel progressie. Mijn zwager kwam een keer bij mij en legde een vel papier op de grond. Hij zei: ‘Ga er eens op staan.’ Dus ik ging erop staan. Toen vroeg hij: ‘Voel je hoogteverschil?’ Dat vond ik een beetje een gekke vraag. Natuurlijk voelde ik geen hoogteverschil. Maar hij legde er nog een velletje bovenop en vroeg of ik er nog eens op wilde gaan staan. Zo bleef hij doorgaan tot ik na een x aantal velletjes een beetje hoogteverschil ervoer. Uiteindelijk werd het zelfs een klein stapje omhoog. Toen zei hij: ‘Zo zit het met jouw herstel, het zijn hele kleine stapjes. Maar ze zijn wel ergens onstuitbaar.’ Ontwikkeling zit hem in hele kleine dingen. De keuzes die je vandaag maakt bepalen waar je morgen bent.”
Zonnestraal
Ziet Jurjen wat hem is overkomen als iets dat met een reden is gebeurd? “In het hele proces kom je dus wel allerlei juweeltjes tegen. Waardoor je gaat denken: Misschien gebeuren sommige dingen toch met een bepaalde reden en moest dit wel gebeuren. Ik ben er nog niet om dat voluit te zeggen, maar ik kan mij voorstellen dat ik dat op een dag toch ga zeggen.”
God is voor Jurjen na zijn herseninfarct lange tijd afwezig geweest in zijn leven. “Ik ervoer Hem niet en ik dacht dat ik Hem alleen maar kon ervaren in een wonder van genezing. Maar nu begin ik God langzaam maar zeker weer te zien als een pure bron van liefde die alles doordrenkt en alles aanraakt. Hij is zoveel groter dan ik dacht. Ik dacht toch altijd dat Hij iets lokaals was en af en toe ingreep op aarde. Nu merk ik dat Hij overal in doorschijnt, in een glimlach van een kind bijvoorbeeld of een zonnestraal op je gezicht. In hele kleine genietmomentjes, maar ook in moeilijke momenten. Hij is veel groter dan hoe ik vroeger over God dacht. Ik denk eigenlijk dat mijn leven daardoor nu rijker is geworden.”
Stitcher
