Op een gegeven zondag heb ik zelf maar man en paard genoemd. Benoemd dat er anonieme brieven geschreven worden over actieve parochianen, dat ik daar geen aandacht aan schenk en de secretaresse opdracht heb gegeven alle anonieme brieven opzij te leggen. Ze worden niet gelezen. Wie iets vertrouwelijks te bespreken heeft kan mij onder vier ogen spreken. In tegenstelling tot sommige mensen maken wij er geen usance van om te "lekken" naar deze of gene, en als het écht geheim moet zijn maken we er een biechtgesprek van, de inhoud gaat dan mee in het graf.'
'Het was even stil, en toen was er de zegen en het slotlied', vervolgt Van Peperstraten. 'Er kwamen geen anonieme brieven meer. Daarmee is het verhaal jammer genoeg nog niet uit. Als men niks anoniems *bij* jou kwijt kan, dan verzint men wel iets tegen je. Ook dat is helaas gebeurd. Er was op een gegeven moment geroezemoes in de parochie en het bleek over mij te gaan. Ik dacht: ik zal wel weer te kortaf geweest zijn op Twitter. Maar nee. Op een anonieme blog had iemand geschreven dat ik uitvaarten weigerde te doen van mensen die niet vaak genoeg in de kerk kwamen, of bij euthanasie. Dat verhaal werd gretig opgepikt en geloofd. "Ziejewel, zo'n conservatieve jonge priester van de Tiltenberg die uitvaarten weigert!"
Ik deed in die tijd zo`n vijftig uitvaarten per jaar, soms 2-3 op een week. Het gros kwam al jaren niet meer in de kerk wegens vergevorderde leeftijd. En alsof ik nog de fut heb om te gaan controleren of iemand "vaak genoeg" komt. Absurd, als je er over nadenkt. En ondanks dat ik euthanasie laakbaar vind heeft iedereen recht op een kerkelijke uitvaart, tenzij je Idi Amin bent, of iets dergelijks. Kul dus. Maar het heeft me jaren achtervolgd. Mensen geloofden het. Ik was "de uitvaartweigeraar". En waarom geloven mensen dat?
Nu ja, je hoort de redenen die mensen aangeven. "Er zal wel íets van waar zijn"; "Waar rook is is vuur"; "Ja. Dat zeg jij, maar hier staat iets anders"; "Mensen schrijven dat niet zomaar op, hoor".
In het kort: anonieme brieven, klachten, aantijgingen zijn in het normale menselijke verkeer dodelijk vergif. Het tast reputaties aan, wakkert verdenkingen aan die nooit hard gemaakt kunnen worden. Het maakt mensen kapot, of doet minstens een poging daartoe. Dat weten anonieme brievenschrijvers en mensen die van hen gebruik maken. Dat weten ze heel goed. Daarom schrijven ze die dingen. En als je er naar luistert, en er naar handelt, maak je het vergif werkzaam, pomp je het rond. Maar zoals altijd met mensen die er voor kiezen om boosaardige dingen te doen. Het loopt nooit goed af. Wie kwaad doet denkt een ander er mee te hebben (en soms is dat ook zo) maar uiteindelijk beschadig je je eigen ziel, zo lezen we al bij Plato', aldus de priester.
Stitcher
