Elbert Smelt kreeg het christelijk geloof met de paplepel ingegoten, zegt hij. “De kerk is voor mij een plek waar ik tijdens mijn jeugd een soort liefde voor heb gekregen. Ik ging met mijn vader, als domineeszoon, mee wanneer hij ergens mocht preken. Plots zit je dan in zo`n oude kerk en werd ik altijd wel aangesproken door een mooie zin uit een psalm of gezang of door een gedeelte uit de preek. Het is ook de plek die ik nu, na wat jaren van ongemakkelijkheid en geen zin er meer in hebben, weer omarmd hebt. Nu ben ik in een zoektocht beland naar wat de kerk betekent voor mij en mijn generatiegenoten: de millennials", vertelt Smelt.

Op de vraag of de kerk nog relevant genoeg is, terwijl zoveel anderen van zijn generatie inmiddels afgehaakt zijn, antwoordt Smelt: “Deze vraag is voor iedereen weer anders en dus niet zomaar even te beantwoorden. Ik geloof dat de kerk ten diepste nog altijd relevantie heeft, mits we dingen ontmaskeren die echt niet meer werken. Daarbij moeten we ook onszelf kritisch onderzoeken, dat geldt voor alle millennials. Ik ben er ook een. Mijn leven is soms veel te druk en dan zeur ik vaak over allerlei dingen en ben ik snel cynisch, in plaats dat ik zelf de schouders eronder zet.”

Volgens Smelt gaat het in sommige kerken alleen nog maar over de dingen waar we ons tegenwoordig niet meer druk om maken. "Ook worden er antwoorden gegeven op vragen die we vandaag de dag niet meer hebben. De tijden waarin we leven, zijn ontzettend veranderd. Dat geldt dus ook voor onze vragen. Aan de andere kant, de kerk bestaat al ruim 2000 jaar en ik ben een groot voorstander van onze rabbi Jezus. In elke tijd en op elke plaats had Hij iets radicaals. Hij had de kracht om dingen op zijn kop te zetten en ons te bevrijden van zaken waar we maar al te snel slaaf van worden.”

Aan het einde van de uitzending breekt Smelt een lans voor de kerk. In een pleidooi die hij richt aan zijn generatiegenoten zegt Smelt onder meer: “Lieve millennial, die zichzelf soms schoorvoetend christen noemt. Ik weet dat je een druk leven hebt, dat je duizend en één dingen combineert. Je werkt hard voor de kost en je merkt dat de wereld hard is. De kerk allang niet meer de vraag waarmee jij leeft stelt of beantwoordt. Zij lijkt veel te druk te zijn met van alles en nog wat waar je je niet voor interesseert. 'Was het allemaal nog maar zoals vroeger', denk je misschien soms.”

“Misschien denk je zelfs: ‘Ik kan het wel zonder die kerk'", vervolgt Smelt zijn relaas. "Maar luister, waar vindt je nog een plek waar mensen van allerlei generaties samenkomen? Waar hoor je nog woorden van de overkant? Waar val je op terug als alles onder je voeten vandaan geveegd wordt? Waar zijn er nog oefenplekken te vinden van liefde, genade en vergeving?”’

“De kerk is zo`n plek. Het heeft mooie schatten aan godsdienstoefeningen, liederen, gebeden, gezangen en ervaringen. Het heeft prachtige oude gebouwen waar het heel stil kan worden. Ga eens na wat je sowieso moet doen in je leven.” Smelt noemt zo`n lijstje: Eten, ontmoeten, vieren, bezinnen en stilstaan. Gooi een romige mix van die dingen dan in je zondagochtend of -middag in jouw kerk en het zou zomaar kunnen dat het gaat werken.”

Benieuwd naar de volledige uitzending? Deze is hieronder terug te luisteren.