Afgelopen maand stonden wij als familie aan het graf. Het lichaam van mijn tante zakte langzaam naar beneden en daarmee ook de tranen over onze wangen. God weet hoe veel. Mijn oom en nichtjes en neefje stonden voor het graf en ik moest denken aan de vier vrienden die een matras door het dak lieten zakken met hun vriend erop, om hem te brengen aan de voeten van de Heere Jezus. Ja, daar was mijn tante ook. Mijn familie wist dat, wéét dat. Voordat mijn tante ontsliep in Christus vertelde ze waar ze wilde dat haar rouwdienst over zou gaan: “Het gras verdort, de bloem valt af, maar het Woord van onze God bestaat voor eeuwig.” (Jesaja 40 vers 8).